Ανοίγω μια παρένθεση στην επεξεργασία της «Φυγής», διότι έχει μείνει μετέωρο ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα που αφορούν το εν λόγω πεζό του Καρυωτάκη. Ρητά ή άρητα, όσοι προσπάθησαν να το προσεγγίσουν απάντησαν και σ' αυτό το ζήτημα. Και εξηγούμαι: το ερώτημα είναι αν θα πάρουμε το πεζό αυτό στα σοβαρά ή όχι. Ήτοι, αν θα το δούμε απλώς και μόνο ως μια εσωτερική (υπαρξιακή) καταγραφή των σκέψεων του ποιητή τις ύστατες στιγμές του λεγόμενου «αδιεξόδου» του (σε εισαγωγικά όχι γιατί δεν υπήρξε αυτό το αδιέξοδο, αλλά γιατί ο καθένας εννοεί και διαφορετικά πράγματα όταν μιλάει γι' αυτό το αδιέξοδο... ίσως θα είχε ένα ενδιαφέρον να δει κανείς όλους τους κριτικούς -- υπέρμαχους και επικριτές -- του Καρυωτάκη και τον τρόπο με τον οποίο ερμηνεύουν/μεταφράζουν το αδιέξοδο, δηλαδή την αυτοκτονία) ή αν, αντίθετα, θα το θεωρήσουμε ένα πεζό λογοτεχνικό όσο και τα άλλα και βιωματικό όσο οποιοδήποτε. Κι αν ακολουθήσουμε αυτή τη δεύτερη οδο, όπως πιστεύω ότι είναι και περισσότερο σωστό να γίνει αν θέλουμε να δούμε κάτι παραπάνω για το κείμενο αυτό, τότε θα φτάσουμε αναγκαστικά και στο ερώτημα για τη σχέση της «Φυγής» με την πραγματικότητα/κοινωνία. Αυτό ακριβώς το ερώτημα προσπαθώ να απαντήσω σε όσα προηγήθηκαν και σε όσα [ελπίζω ότι] θα ακολουθήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου