tag:blogger.com,1999:blog-65133592024-02-19T18:24:18.418+02:00...κ' η ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμεKώστας Γ. Καρυωτάκης, δημόσιος υπάλληλος, ποιητής, αυτόχειρlosthttp://www.blogger.com/profile/11030937147329396831noreply@blogger.comBlogger139125tag:blogger.com,1999:blog-6513359.post-13857957468968324652010-12-28T11:25:00.004+02:002010-12-28T11:28:09.836+02:00Αυτοκτονίες από ΦιλολογίαΞεφυλλίζοντας το ηλεκτρονικό <a href="http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=node&cnode=488">αρχείο λογοτεχνικών περιοδικών</a> του <b>ΕΚΕΒΙ</b>, μπορεί κανείς να βρει σπουδαία πράγματα -- και όχι μόνο ιστορικού ενδιαφέροντος.<br />
<br />
Έτσι, στο τεύχος 19-43 της <i>Νέας Εστίας</i> (1 Οκτωβρίου 1928) δημοσιεύεται επιστολή του Ν. Γιαννιού (η οποία φέρει τον τίτλο «<b>Αυτοκτονίες από Φιλολογία</b>»), η οποία αναφέρεται στην αυτοκτονία του Καρυωτάκη (ως παράδειγμα προς αποφυγή) και επικρίνει έντονα το περιοδικό και τις απόψεις που εξέθεσαν σε άρθρα τους, με αφορμή τον Κ., οι Πέτρος Χάρης, Τέλλος Άγρας και Κλ. Παράσχος (σε προηγούμενα τεύχη). Την επιστολή του Γιαννιού, μπορείτε να δείτε <a href="http://www.ekebi.gr/magazines/showimage.asp?file=50202&code=0883&zoom=800">εδώ</a>.<br />
<br />
Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:<br />
<blockquote style="color: #0b5394; font-family: "Helvetica Neue",Arial,Helvetica,sans-serif;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Αλλά τότε έχουμε μπροστά μας ένα <b>παθολογικό φαινόμενο</b>, μια <b>αρρώστια </b>της νεολαίας μας. Δεν πρόκειται ούτε για μεγάλη ποίηση ούτε για ολοκληρωτικό νιώσιμο της ζωής. Πρόκειται μάλλον για την άγουρη νιότη, που, προτού ζήσει πραγματικά, αρχίζει και ναρκώνεται κι αποχαυνώνεται με <b>φιλολογικά χασίς και μορφίνες</b>, κι ενώ νομίζει πως ζει ζωή ξέχωρη και διανοούμενη, δεν κάνει, παρά να κινείται μέσα στο στενό και δηλητηριασμένο ορίζοντα ενός <b>φιλολογικού ατελιέ</b>, μέχρις ότου εκφυλισθεί.</span></div></blockquote>losthttp://www.blogger.com/profile/11030937147329396831noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-6513359.post-58390593923538294052010-12-27T21:56:00.000+02:002010-12-27T21:56:30.467+02:00Για μια μετάφραση του ΚαρυωτάκηΓια τις μεταφράσεις του Καρυωτάκη έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά. Διάσημη είναι, σίγουρα, η μετάφραση του Spleen του Baudelaire (δείτε τη <a href="http://karyotakis.awardspace.com/poems/trans/elegeia/spleen2.htm">εδώ</a>, πλάι πλάι με την απόδοση του Σημηριώτη). Στο αφιέρωμα στον Κ. του περιοδικού «Το Δέντρο» [Καλοκαίρι 2010] βρήκα μια πολύ εύστοχη ανάλυση της μετάφρασης του ποιήματος «Οι Τρεις» του Λενάου από τον Χάρη Ψαρρά («Η επίταση του σαρκασμου: Οι <i>Τρεις</i> του Λενάου δια στόματος Κ. Γ. Καρυωτάκη», σσ. 175-179). Σ' αυτό το κείμενο γίνεται αναφορά και στη μετάφραση του ίδιου ποιήματος από τον Δροσίνη. Και τις δύο μεταφράσεις, μπορείτε να βρείτε στο blog <a href="http://stavrochoros.pblogs.gr/2010/02/dyo-metafraseis-treis-mellothanatoi-.html">stavrovelonia</a>. Ενδιαφέρουσα η αντιπαραβολή, νομίζω ότι λέει, και αυτή, πολλά για τις μεταφραστικές απόπειρες και επιλογές του Καρυωτάκη.losthttp://www.blogger.com/profile/11030937147329396831noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6513359.post-24357293785856604672010-12-23T15:02:00.001+02:002010-12-27T21:56:46.695+02:00Στον Κ.Κ.Ξεφυλλίζοντας, τελευταία, το βιβλίο του Πέτρου Χαρτοκόλλη, <i>Ιδανικοί Αυτόχειρες: Έλληνες λογοτέχνες που αυτοκτόνησαν</i> (Εκδ. Εστία), έπεσα πάνω σε «ποιητικούς διαλόγους» που αγνοούσα. Παρουσιάζουν ενδιαφέρον, ειδικά οι νεότεροι. Όπως, π.χ., το ποίημα του Κώστα Γ. Παπαγεωργίου:<br />
<br />
<i><b>Στον Κ.Κ.</b></i><br />
<br />
<i>Ελάχιστα ωραιότερος από την ποίησή σου</i><br />
<i>Λίγο πιο ζωντανός από το πτώμα σου</i><br />
<i>Πάψε να υπνοβατείς στους στίχους μου</i><br />
<i>Ηλίθιε αυτόχειρα των παιδικών μου χρόνων.</i>losthttp://www.blogger.com/profile/11030937147329396831noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6513359.post-68497308135881883152010-11-05T18:05:00.000+02:002010-11-05T18:05:36.892+02:00Καρυωτάκης (Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος)ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ<br />
<br />
Έφυγες. Μένει η πόρτα ανοιχτή<br />
Κατάντικρυ στα ερέβη της αβύσσου.<br />
Πίκρα και κούραση όλη σου η ζωή.<br />
Η ποίηση; Ασχολία περιττή.<br />
Κάθε προσπάθεια, τρέκλισμα μεθύσου<br />
<br />
Όλα Χαμένα. Αργός απαυδημός<br />
μαστιγώνει το νου, βαθιά πληγώνει<br />
την άθλια σάρκα. Δίβουλος εχθρός --<br />
γελοία φρεναπάτη ο στοχασμός<br />
ξεσκίζει και χτιπάει και φαρμακώνει.<br />
<br />
Κ' ύστερα; Τίποτε. Άσκοπη φυγή.<br />
άδεια από νόημα κι άγονη εφροσύνη.<br />
Δίψα θανάτου μάς καταπονεί.<br />
Η γη, πεζή φροντίδα. Κ' οι ουρανοί --<br />
-- χλεύη, που την οργή μας παροξύνει.<br />
<br />
<i>Δημοσιεύτηκε στη Νέα Εστία, τχ. 16-40, 15 Αυγούστου 1928.</i>losthttp://www.blogger.com/profile/11030937147329396831noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6513359.post-10060515117007355742010-03-31T12:58:00.000+03:002010-11-05T16:50:59.207+02:00Απηνής Καταδίωξις υπό του περίφημου ΚίρκουΗ είδηση της αυτοκτονίας του Καρυωτάκη, όπως την παρουσίασε η εφημερίδα ΣΚΡΙΠ, στο φύλλο της 26ης Ιουλίου 1928. Κοινός τόπος σε όλες η πολιτική δίωξη του ποιητή από τον υπουργό. Και βέβαια πάντα μέσα στο δωμάτιό του και με πυροβολισμό στο κεφάλι.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEithhYz8c_KCriAtoUerMp9pK4dfHFzYK8v2lk9q1-IFCfdalWX6txdsBAubF-RhYot3G8S1ZpqjwDrwM93gfdyobiS1hV6lO3zZyoCfp4TPcevlQQhKeT3_sMW2838zh4zet_0/s1600/skrip19280726_KARYOTAKIS.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="397" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEithhYz8c_KCriAtoUerMp9pK4dfHFzYK8v2lk9q1-IFCfdalWX6txdsBAubF-RhYot3G8S1ZpqjwDrwM93gfdyobiS1hV6lO3zZyoCfp4TPcevlQQhKeT3_sMW2838zh4zet_0/s400/skrip19280726_KARYOTAKIS.jpg" width="400" /></a></div>losthttp://www.blogger.com/profile/11030937147329396831noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6513359.post-73881297087220053792010-03-30T10:45:00.000+03:002010-11-05T16:57:29.001+02:00Καρυωτάκης και Γενιά του '30 (και πάλι ο Βαγενάς)<div style="text-align: justify;">Ο Νάσος Βαγενάς, ακαδημαϊκός-κριτικός-ποιητής, έχει ασχοληθεί συχνά με τον Καρυωτάκη. Σε πολλές επιφυλλίδες του, με τις οποίες ίσως ασχοληθώ κάποια στιγμή [<i>ωρισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία</i>...], έχει προσπαθήσει να δείξει την, κατά τη γνώμη του, εσφαλμένη άποψη μεγάλου μέρους της κριτικής για τη σχέση Καρυωτάκη και Γενιάς του '30. Έπεσα, λοιπόν, πάνω σε μια πρόσφατη επιφυλλίδα του, η οποία αναφέρεται μεν σε έναν εκ των κορυφαίων κριτικών της Γενιάς του '30, τον Καραντώνη, αλλά εστιάζει και πάλι στην άποψη που είχε ο τελευταίος για τον Καρυωτάκη. Προς το παρόν, αρκεί να επισημάνω ότι έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι ένας υπέρμαχος της Γενιάς του '30 [ποιητής και ο ίδιος] επιλέγει τον Καρυωτάκη προκειμένου να χτίσει τα δικά του επιχειρήματα για μια άλλη «ποιητική σχολή»., η οποία καθόρισε [και καθορίζει, εν πολλοίς] τα νεοελληνικά γράμματα για πολλές δεκαετίες.</div><div style="text-align: justify;"> </div><div style="text-align: justify;">Δείτε την επιφυλλίδα <a href="http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=122&artid=292190&dt=21/02/2010">εδώ</a>.</div>losthttp://www.blogger.com/profile/11030937147329396831noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6513359.post-52931558743873630482010-03-28T18:33:00.000+03:002010-11-05T16:50:59.207+02:00Ένα θύμα του ΚύρκουΣτις 27.07.1928 καταγράφει την είδηση της αυτοκτονίας του Καρυωτάκη η εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ. Σε ένα μονόστηλο, δεν παραλείπει να σημειώσει [στον υπέρτιτλο] ότι ο ποιητής υπήρξε θύμα του Κίρκου [sic]. Ο «τέλειος άνθρωπος» Καρυωτάκης έπεσε αναμφίβολα θύμα του «φαύλου» υπουργού και των διώξεών του.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigULH4SWoY8VVaPqvXbER_aB0WHrAYBJS2nRBX46EKLS3HH77_mdkz8BWVpc48I1dMvprMCbjJVyFSfHF7fYPCE5jix6dvylJbTtodzkIzw0sc99ptOZm3httuaLfSrFxrxV7S/s1600/Patris19280726_KARYOTAKIS.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigULH4SWoY8VVaPqvXbER_aB0WHrAYBJS2nRBX46EKLS3HH77_mdkz8BWVpc48I1dMvprMCbjJVyFSfHF7fYPCE5jix6dvylJbTtodzkIzw0sc99ptOZm3httuaLfSrFxrxV7S/s640/Patris19280726_KARYOTAKIS.jpg" width="139" /></a></div>losthttp://www.blogger.com/profile/11030937147329396831noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6513359.post-48445697604531203842010-03-15T22:28:00.003+02:002010-11-05T16:50:59.208+02:00Ατυχές θύμα του υπουργούΗ είδηση για την αυτοκτονία του Καρυωτάκη, όπως παρουσιάζεται στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ (26 Ιουλίου 1928).<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpIHr8PR5QxUFAp6uH2aX6QjzD8H0vQhUbBwO0iVVQZO697QDSa2VGoI5k78VXF-WeZkTiqyPp2Spy9-mIDloccNZSQs91Mw8fzY76dltQvqS49DJlhKRzpVG6_0_WGmb2rDG6/s1600-h/Empros18280726_KARYOTAKIS.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 336px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpIHr8PR5QxUFAp6uH2aX6QjzD8H0vQhUbBwO0iVVQZO697QDSa2VGoI5k78VXF-WeZkTiqyPp2Spy9-mIDloccNZSQs91Mw8fzY76dltQvqS49DJlhKRzpVG6_0_WGmb2rDG6/s400/Empros18280726_KARYOTAKIS.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5448960684622604930" border="0" /></a><br /><br /><div style="text-align: justify;">Το ενδιαφέρον είναι ότι τα περισσότερα ρεπορτάζ της εποχής περιέχουν τις ίδιες ανακρίβειες σχετικά με την αυτοκτονία του Καρυωτάκη [πυροβολισμός στο κεφάλι, στο δωμάτιό του στην Πρέβεζα]. Αναρωτιέμαι αν πρόκειται για «καθοδηγούμενες» πληροφορίες [από την οικογένεια του ποιητή;] ή αν γενικώς ήταν πιο «καθώς πρέπει» να έχει αυτοκτονήσει εντός του δωματίου του και με πυροβολισμό στον κρόταφο [πιο... κόσμια επιλογή απ' την καρδιά, άραγε;]. Προφανώς, είναι αμελητέα λεπτομέρεια όσον αφορά τον ποιητή, ενδιαφέρουσα όμως όσον αφορά την εποχή. Δεν θυμάμαι αν έχει απαντηθεί το ζήτημα στη βιβλιογραφία, ωστόσο έχει ένα ενδιαφέρον. Και οι δύο εφημερίδες, πάντως, συμφωνούν ότι επρόκειτο για νευρασθενικό τύπο, τα... νεύρα του οποίου είχαν διαταραχτεί ακόμα περισσότερο από τις «διώξεις» του υπουργού. Ο υπουργός, η Πρέβεζα, η σύφιλη, η επαρχία, η υπαλληλική εργασία είναι οι βασικοί υποψήφιοι [82 χρόνια σχεδόν] για το ρόλο του βασικού υπαίτιου της ύστατης πράξης του ποιητή.<br /></div>losthttp://www.blogger.com/profile/11030937147329396831noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6513359.post-10245530040588324722010-03-12T18:05:00.004+02:002010-11-05T16:50:59.208+02:00Θύμα του Οικοπεδοφάγου Υπουργού<div>Σκαλίζω τις τελευταίες μέρες τις εφημερίδες του μεσοπολέμου -- ειδικά το δεκαήμερο της αυτοκτονίας του Καρυωτάκη. [ηλεκτρονικά φυσικά, απ' το site της Βιβλιοθήκης της Βουλής -- μια προσφορά του <a href="http://sarantakos.wordpress.com/2010/02/02/zhmia/">blog του Ν. Σαραντάκου</a>] Παρακάτω, ο τρόπος με τον οποίο αναφέρεται στην είδηση της αυτοκτονίας του ποιητή η [αντιβενιζελική] εφημερίδα ΕΛΛΗΝΙΚΗ [στο φύλλο της 26ης Ιουλίου -- ε, τα νέα διαδίδονταν πολύ πιο αργά εκείνες τις μέρες].</div><div><br /></div><div style="text-align: center;">«<b><i>Μια απηνής καταδίωξη που οδηγεί εις τον θάνατον</i></b>»!!</div><div><br /></div><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhFGp1ychqyiQ-jBNJAPkh4cteQanVNE1hEjkh8nufQZeglpXA3zY7af-K2wG_JpJPG7Zuf7FKpaF71CDBvxlUhsPRv9IsoKWJtS9SFPsNziwYMNktjH76f5TIH3Pmmza8lEmj/s1600-h/elliniki19280726_KARYWTAKHS.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 241px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhFGp1ychqyiQ-jBNJAPkh4cteQanVNE1hEjkh8nufQZeglpXA3zY7af-K2wG_JpJPG7Zuf7FKpaF71CDBvxlUhsPRv9IsoKWJtS9SFPsNziwYMNktjH76f5TIH3Pmmza8lEmj/s400/elliniki19280726_KARYWTAKHS.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5447782706013973282" /></a><div><br /></div><div> </div>losthttp://www.blogger.com/profile/11030937147329396831noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6513359.post-37691247415383305882009-01-29T17:40:00.004+02:002010-11-05T16:57:45.394+02:00Σίριαλ παντού... (άλλως: Καρυωτάκης, η αιώνια μόδα;)<div style="text-align: justify;">Δεν ξέρω τι κριτικές έχει λάβει το νέο «καρυωτακικό» σίριαλ [αν έχει]. Ομολογώ πως δεν παρακολουθώ από κοντά την τηλεοπτική κριτική... Βλέπω, όμως, ότι βοηθά, αν όχι στο να ξαναγίνεται ο ποιητής της... μόδας, τουλάχιστον στο να εμπνέονται άλλοι, πιο νέοι και πιο σύγχρονοι. Χωρίς περαιτέρω σχόλια, ούτε για τη σειρά ούτε για την «έμπνευση», αντιγράφω το ποίημα της Σοφίας Κολοτούρου, από το Ποιείν. [Σχόλια μπορεί να ακολουθήσουν αργότερα, μπορεί και όχι...]<br /><br /><div style="text-align: center;"><a href="http://www.poiein.gr/archives/4223/index.html">Καρυωτάκης-Πολυδούρη 2009</a><br /></div><p style="text-align: center;">Γνωρίζω μια πολύ παράξενη ιστορία<br />- μα ίσως και να την έχω μόνο ονειρευτεί.<br />Όχι, δεν πέθανε, μου ‘παν, στη Σωτηρία<br />η Πολυδούρη, κάποιο Απρίλη, ένα πρωί. </p><div style="text-align: center;"> </div><p style="text-align: center;">Πρωτύτερα, ασφαλώς, δεν είχε αυτοκτονήσει<br />ο Καρυωτάκης, με μια σφαίρα στην καρδιά.<br />Εξοστρακίστηκε, όπως λεν, πριν τον χτυπήσει,<br />σε κάποιου δέντρου που ‘ταν δίπλα, τα κλαδιά.</p><div style="text-align: center;"> </div><p style="text-align: center;">Κι έπειτα, χάθηκαν τα ίχνη τους για χρόνια.<br />Θα ‘ναι σαράντα τώρα; Εξήντα; Εκατό;<br />Είπαν οι μύθοι πως θα ζήσουνε αιώνια,<br />μα θα το κρύβουν, θα ‘ναι απ’ όλους μυστικό. </p><div style="text-align: center;"> </div><p style="text-align: center;">Λένε, παντρεύτηκε στα σίγουρα η Μαρία<br />- κάποιον απ’ τους πολλούς, που είχε, θαυμαστές.<br />Τα πρώτα χρόνια, ήτανε όλο ευτυχία,<br />αλλά της λείπανε πολύ οι εραστές. </p><div style="text-align: center;"> </div><p style="text-align: center;">Έκαν’ ένα παιδί - δεν ξέρουνε - ή δύο,<br />και ζει στου γάμου μια νοερή της φυλακή.<br />Τους στίχους θέλει ν’ απαγγέλει – το βιβλίο<br />δίπλα της το ΄χει, να θυμάται τον ποιητή. </p><div style="text-align: center;"> </div><p style="text-align: center;">Ο Καρυωτάκης, έχει πάει σε κάποια χώρα<br />του ονείρου – Πουέρτο Ρίκο, Κούβα, Αργεντινή,<br />Ουρουγουάη, Βραζιλία, που να ‘ναι τώρα;<br />Ή πάλι, επέστρεψε και στο έρμο του νησί. </p><div style="text-align: center;"> </div><p style="text-align: center;">Ανύπαντρος σαφώς – τι τα δεσμά του γάμου<br />περιφρονούσε, και γελούσε ειρωνικά.<br />Εκεί θα μάζευε κοχύλια, κόκκους άμμου,<br />θα φώναζε ύστερα ξανά στην ερημιά. </p><div style="text-align: center;"> </div><p style="text-align: center;">Επικοινώνησαν ποτέ μαζί; Ποιος ξέρει…<br />Ίσως και να ‘χαν βρει τον τρόπο, μυστικά<br />μηνύματα να στέλνουν, κάθε καλοκαίρι∙<br />σχέδια να καταστρώνουν, επιτελικά. </p><div style="text-align: center;"> </div><p style="text-align: center;">Είπαν: Αυτόν, τον καταδίωκε ένα πνεύμα<br />κι εκείνη, λογιζόταν γι’ άστατη καρδιά.<br />Τους είδαν κάποτε να ‘ναι κόντρα στο ρεύμα,<br />αλλά μαζί δεν κάναν, ούτε μια βραδιά. </p><div style="text-align: center;"> </div><p style="text-align: center;">Έτσι μου είπανε σ’ αυτό το παραμύθι,<br />- που μάλλον το ‘χω εξ ολοκλήρου ονειρευτεί:<br />Ότι η Μαρία καταπνίγει μες τα στήθη<br />κάθε κρυφήν επιθυμία, να ξεχαστεί. </p><div style="text-align: center;"> </div><p style="text-align: center;">Κι ο Καρυωτάκης; Όλο βρίσκεται στην άκρη<br />του βράχου, μόνος πάντα στο έρμο του νησί.<br />Τρέχει στα κύματα, ξανοίγεται στα μάκρη,<br />θαλασσοδέρνεται, μα δεν αυτοκτονεί. </p><br /></div>losthttp://www.blogger.com/profile/11030937147329396831noreply@blogger.com21tag:blogger.com,1999:blog-6513359.post-85206259456937590662009-01-24T11:55:00.003+02:002010-11-05T16:51:15.417+02:00Γίναμε σίριαλ, όντως...<div style="text-align: justify;">Κι όχι μόνο σίριαλ, εδώ που τα λέμε. Τηλεόραση είναι, βέβαια, και πώς θα μπορούσαν να λείπουν τα κλισέ και οι απλουστεύσεις; Μέχρι εδώ, τίποτα περίεργο. Στο κάτω-κάτω, κάπως πρέπει να γεμίσει η ώρα και τα επεισόδια. (Όσο κι αν πάντα προκαλεί εντύπωση πόσα κλισέ μπορούν να χωρέσουν μέσα σε σαράντα λεπτά.) Τείνουμε, ωστόσο, να... γίνουμε σαπουνόπερα, μα την αλήθεια. Και μάλιστα, με μια δόση «φιλμ νουάρ» ή «αστυνομικού άρλεκιν»... Αυτός ο υπαινιγμός ότι τον Καρυωτάκη τον... <span style="font-weight: bold; font-style: italic;">σκότωσαν </span>επειδή ήταν... «<span style="font-weight: bold; font-style: italic;">κομμουνιστής</span>»! Το φάντασμα της αυτοκτονίας θα στοιχειώνει τους πάντες και τα πάντα (εις τους αιώνας των αιώνων --αμήν)<br /></div>losthttp://www.blogger.com/profile/11030937147329396831noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-6513359.post-79626760610764083332009-01-16T14:08:00.002+02:002010-11-05T16:51:15.417+02:00Γίναμε σίριαλ...<div style="text-align: justify;">Την περασμένη Πέμπτη, ξεκίνησε η νέα σειρά της ΕΤ1, με τον εύγλωττο τίτλο «Καρυωτάκης». Αφού έγινε και σίριαλ, φαίνεται ότι ο ποιητής εξακολουθεί να έχει... πέραση. Τώρα και σε τηλεοπτική συσκευασία, με ολίγη από «τέχνη και ζωή». Οψόμεθα...<br /></div>losthttp://www.blogger.com/profile/11030937147329396831noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6513359.post-91333664553897767272008-12-28T15:11:00.003+02:002010-11-05T16:52:08.150+02:00Ελεγείο στον Καρυωτάκη<p style="text-align: justify; color: rgb(0, 0, 153);font-family:georgia;"><span style="font-size:85%;"><span style="color: rgb(0, 0, 0);"><span style="font-family:courier new;">Αν και οι μέρες αυτού του Δεκέμβρη δεν είναι διόλου ποιητικές, το </span><span style="font-style: italic;"><a href="http://www.poiein.gr/archives/3790/index.html">ποιείν</a> </span><span style="font-family:courier new;">θυμήθηκε τον Κοτζιούλα, αρχίζοντας απ' την αναφορά του στον Καρυωτάκη. Αντιγράφω λοιπόν.</span></span></span><br /></p><p style="font-family: georgia; text-align: center; color: rgb(0, 0, 153);">Και συλλογιέμαι, Καρυωτάκη, τώρα<br />που η νύχτα πια του ερέβους σε κρατεί<br />για πάντα στης ανυπαρξίας τη χώρα,<br />συλλογιέμαι τη μοίρα του ποιητή.</p><div style="text-align: center; color: rgb(0, 0, 153);"> </div><p style="font-family: georgia; text-align: center; color: rgb(0, 0, 153);">Μια νύχτα, είχες βρεθεί χωρίς κανένα<br />σύντροφο στ’ ακρογιάλι ναυαγός<br />και πέρα κάπου εγύρναες ολοένα<br />τα βλέμματά σου, αιώνιος νοσταλγός.</p><div style="text-align: center; color: rgb(0, 0, 153);"> </div><p style="font-family: georgia; text-align: center; color: rgb(0, 0, 153);">Ήσουν, αλήθεια, τόσο απαυδημένος<br />απ’ τον αγώνα τον καθημερνό:<br />ένας μεγάλος εγκαταλειμμένος<br />από την γη και τον ουρανό</p><div style="text-align: center; color: rgb(0, 0, 153);"> </div><p style="font-family: georgia; text-align: center; color: rgb(0, 0, 153);">Και μες στην ώς θανάτου απόγνωσή σου<br />ξάφνου σε μια πικρότατη στιγμή<br />ερίχτηκες στα βάθη της αβύσσου<br />όπου τελειώνουν όλ’ οι σπαραγμοί</p><div style="text-align: center; color: rgb(0, 0, 153);"> </div><p style="font-family: georgia; text-align: center; color: rgb(0, 0, 153);">Τι να σου πω και πώς να σε θρηνήσω,<br />στοχαστικό μου αδέρφι θλιβερό;<br />Έφυγες πριν ακόμα σε γνωρίσω<br />και μόλις τώρα σ’ ένιωσα, νεκρό.</p><div style="text-align: center; color: rgb(0, 0, 153);"> </div><p style="font-family: georgia; text-align: center; color: rgb(0, 0, 153);">Μα κι αν εχάθης, ακριβέ, μού μένει<br />σ’ αυτόν τον ασυμβίβαστο καιρό,<br />μου μένει σαν υπόμνηση η ειμαρμένη,<br />και ο στίχος σου που ως πένθος τον φορώ.</p><p style="font-family: georgia; text-align: center; color: rgb(0, 0, 153);"><span style="color: rgb(0, 0, 0);">Γιώργος Κοτζιούλας, 1932</span><br /></p>losthttp://www.blogger.com/profile/11030937147329396831noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6513359.post-60719801668550945032008-10-12T16:43:00.001+03:002010-11-05T16:58:05.185+02:00Περί βιογραφίας του Καρυωτάκη (αποδελτίωση)Ο Κοροπούλης καταπιάνεται και πάλι με τον Καρυωτάκη και την ... έλλειψη μιας συνεκτικής βιογραφίας του. Η... αποδελτίωση του Τύπου, <a href="http://www.enet.gr/online/online_issues?pid=51&dt=10/10/2008&id=75294512">εδώ</a>.losthttp://www.blogger.com/profile/11030937147329396831noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6513359.post-40225664697239974142008-08-06T08:39:00.000+03:002008-08-06T08:40:24.712+03:00επιστροφη (;)<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/M8GhuZTSAjs&hl=en&fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/M8GhuZTSAjs&hl=en&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>losthttp://www.blogger.com/profile/11030937147329396831noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6513359.post-13934620364589850352008-03-01T13:39:00.002+02:002008-03-01T13:50:09.884+02:00Ο σύγχρονος «καρυωτακισμός» (;)<div style="text-align: justify;">Η διαδικτυακή αναζήτηση αποφέρει καρπούς συχνά-πυκνά. <a href="http://www.koutsourelis.gr/index1.php?subaction=showfull&id=1197113589&archive=&start_from=&ucat=6&">Εδώ</a> ένα κείμενο του Κ. Κουτσουρέλη περί του «νέου καρυωτακισμού», της αναβίωσης δηλαδή ενός «ρεύματος» που ναι μεν δεν υπήρξε στην πραγματικότητα ποτέ [ως σχολή], όρισε όμως τον τρόπο της κριτικής έναντι μιας γενιάς ποιητών [της γενιάς του Καρυωτάκη, προφανώς]. Η αναβίωση του ρεύματος τούτου, όπως την διατυπώνει ο Κουτσουρέλης, υποδεικνύει καταρχήν ότι ο «νεκρός της Πρέβεζας» εξακολουθεί -- όπως έλεγε τις περασμένες τρεις βδομάδες ο Κοροπούλης άλλωστε -- να μένει άταφος: το μακρύ του ποδάρι αρνείται πεισματικά να υποκύψει και να θαφτεί επιτέλους κάτω απ' το χώμα. Το γεγονός ότι σήμερα, 80 χρόνια μετά τον πυροβολισμό της παραλίας της Πρέβεζας, το ποδάρι αυτό γίνεται διαχωριστική γραμμή, όριο σχολών και κριτικών αποτιμήσεων, όρος ομολογίας πίστεως ή απιστίας, δείχνει ξεκάθαρα ότι ο άταφος νεκρός συνεχίζει να βρυκολακιάζει τη λογοτεχνία -- ή μήπως την κριτική;<br /><br />To be continued... [πολλές υποσχέσεις μαζεύτηκαν, αλλά ας είναι... ίσως να συνεχιστεί, ίσως όχι]<br /></div>losthttp://www.blogger.com/profile/11030937147329396831noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-6513359.post-60342531483033852792008-02-27T09:57:00.004+02:002010-11-05T16:58:53.524+02:00Το μακρύ ποδάρι του νεκρού...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.enet.gr/online/online_issues?pid=51&dt=22/02/2008&id=52969096"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIAAo-3dCmiIrAk_s_bUwrgB_20IBVoXqH25wrT5rIFvVycbhhECD8eYMgjPbqJGS8fDBeP-T50jpVksvtrL7W_Eep2xyKE5VL-isiFck8l5DiLP0lbaIAkBaH9i8wTgv7lhRN/s320/38InfiniteEnigma.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5171568081007017762" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;"><br />Ο Κοροπούλης, στη <span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Βιβλιοθήκη</span>, συνεχίζει να καταπιάνεται με την αυτοκτονία του Καρυωτάκη. Από το κείμενο της <a href="http://www.enet.gr/online/online_issues?pid=51&dt=22/02/2008&id=52969096">περασμένης Παρασκευής</a>, διαλέγω μερικά κομμάτια, επαναλαμβάνοντας ότι ίσως και να επανέλθω... ίσως και όχι...<br /></div><br /><div style="text-align: justify;"><blockquote>(α) Η αυτοκτονία του Καρυωτάκη παραμένει αναφομοίωτη επειδή τα κείμενα που απηχούν την κυρίαρχη ιδεολογία περί ποίησης συμβόλισαν με το σχήμα του «νεκρού της Πρεβέζης» <span style="font-weight: bold;">αφ' ενός όλα όσα απωθήθηκαν για να διαμορφωθεί αυτή η ιδεολογία, αφ' ετέρου τον τρόπο με τον οποίο απωθήθηκαν</span>.<br /><br />(β) Η ενδιάθετη βία μιας τέτοιας διαδικασίας, στραμμένη εναντίον της ίδιας της συνθήκης αληθείας της ποίησης, διαχύθηκε αναπόφευκτα: διαχώρισε τους ποιητές σε καρυωτακικούς και μη, σαν να ήταν η ποίηση του Καρυωτάκη ανάπτυγμα κάποιας μανιέρας που <span style="font-weight: bold;">στοίχειωσε </span>(το φάντασμα του «καρυωτακισμού» ξαναχτύπησε πρόσφατα, όντως). Διαχώρισε το μείζονα τόνο της ποίησης του Καρυωτάκη από τις ελάσσονες προϋποθέσεις της (προϋποθέσεις που το συλλογικό όνομά τους είναι «γενιά του '20»).<br /><br />(γ) Δικαιούμαστε να υποθέσουμε ότι εκεί που διακυβεύεται η αυτογνωσία μας κάτι <span style="font-weight: bold;">κρίσιμο </span>συνεθλίβη και αποσιωπήθηκε: <span style="font-weight: bold;">κάτι που η ποίηση του Καρυωτάκη το αναδιατυπώνει για λογαριασμό μας διαρκώς, γι' αυτό και αενάως συνθλίβεται μαζί του</span>.<br /><br /><br /></blockquote></div>losthttp://www.blogger.com/profile/11030937147329396831noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6513359.post-25296869355612515932008-02-18T11:13:00.006+02:002010-11-05T16:58:53.524+02:00Λογοτεχνικές (;) Αυτοκτονίες<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZ_iPspqfA1O7_1pFAABh35JMt6fodNeMK-QKXkD1oeCDs9sIUH65SW19Hszlw2YkaNU1BfEmZHRAFvo8vCSZVWyhrN1Qe-sHRHXV3XRCCs5chBNLX3vA1s_k9C22S8JpVT_w0/s1600-h/34FigureAndDraperyInALands.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZ_iPspqfA1O7_1pFAABh35JMt6fodNeMK-QKXkD1oeCDs9sIUH65SW19Hszlw2YkaNU1BfEmZHRAFvo8vCSZVWyhrN1Qe-sHRHXV3XRCCs5chBNLX3vA1s_k9C22S8JpVT_w0/s320/34FigureAndDraperyInALands.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5168248968935374610" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;">Η «<span style="font-weight: bold;">Καλλιέργεια Σκόνης</span>» του Γ. Κοροπούλη στη Βιβλιοθήκη της Ελευθεροτυπίας συνεχίζει με τον Καρυωτάκη. Η αναμέτρηση με το «σκοτεινό» ζήτημα της αυτοκτονίας είναι υποχρεωτική αφετηρία κάθε μελέτης και κάθε ανάγνωσης. Ο τρόπος με τον οποίο λύνεται ορίζει κάθε φορά την πρόθεση του αναγνώστη/μελετητή και συνάμα τη στόχευσή του έναντι του ποιητή. Όπως σωστά λέει ο <a href="http://www.enet.gr/online/online_issues?pid=51&dt=15/02/2008&id=17579336">Κοροπούλης</a>, είναι αδύνατο να προσπεραστεί (και να προσπελαστεί, άλλωστε) το ζήτημα της αυτοκτονίας: ακόμα και όσοι διατείνονται ότι δεν ασχολούνται μαζί του όχι μόνο δηλώνουν την αμηχανία τους, αλλά και συναρμολογούν μια «βιογραφία» στην οποία -- είτε «εμφανίζεται» είτε όχι -- η αυτοκτονία αντηχεί εκκωφαντικά, συσκοτίζοντας το «όλον»... Αντιγράφω ένα απόσπασμα... Και ξανά: <span style="font-style: italic;">to be continued</span>...<br /><br /><blockquote style="color: rgb(0, 0, 102); font-family: georgia;">Ο «βιογραφισμός» των πρώιμων μελετητών του Καρυωτάκη επανέφερε διαρκώς την αυτοκτονία στο επίκεντρο, επιτρέποντας στην ευτελή βιογραφία να παλιρροεί προς την ουσία της ποίησης: εκεί το μυθιστόρημα ξαναγραφόταν σε κοινωνιολογικά, εθνικά ή λογοτεχνικά συμφραζόμενα - και η πλοκή του (οι στίχοι) προετοίμαζε την έκβασή του (την Πρέβεζα). Πάνω σ' αυτό το μοντέλο ανάγνωσης σχεδιάστηκε η πιο κτηνώδης υπόθεση εργασίας που διατυπώθηκε ποτέ στο πλαίσιο της Ιστορίας της ελληνικής ποίησης. Κατ' αυτήν, η αυτοκτονία του Καρυωτάκη ήταν η συνειδητή υπογράμμιση του τέλους μιας εποχής αλλά κι ενός ορισμένου, εξαντλημένου κατ' ανάγκην τρόπου να γράφεται η ποίηση. (Ειδάλλως -ρωτάμε- γιατί ο Καρυωτάκης και ο Λαπαθιώτης τίναξαν αυτοβούλως τα πέταλα; Γιατί ο Αγρας άφησε τη ζωή του να φυλλορροεί; Γιατί ο Παπανικολάου κατέρρευσε υπό την επίδραση της ηρωίνης και του «Μπουκέτου»;) Με δυο λόγια: η αυτοκτονία ήταν αναγκαία. Το μακάβριο αυτό συμπέρασμα (που η διατύπωσή του έμοιαζε ν' αφορά μάλλον σε φόνο) ήταν γενικής ισχύος, εφόσον προέκυπτε συλλήβδην από αρνητές και θαυμαστές του έργου του Καρυωτάκη. Αποδόθηκε άλλωστε στον αυτόχειρα μέσω της τελευταίας του επιστολής και, αναδρομικά, των ποιημάτων του - κι επικυρώθηκε από την περιώνυμη φράση του Παπανικολάου: «Είχε βρεθεί ο ποιητής που έλειπε στον νεκρό της Πρεβέζης».</blockquote><br /></div>losthttp://www.blogger.com/profile/11030937147329396831noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6513359.post-62288759252501751332008-02-13T11:35:00.004+02:002010-11-05T16:58:53.524+02:00Ανθολογία<div style="text-align: justify;">Θυμηθήκαμε, λοιπόν, την εφετινή «επέτειο». Σκοτεινά μονοπάτια με επιστρέφουν στην εμμονή της «Φυγής», όπως τόσες και τόσες φορές. Μέχρι να ολοκληρωθεί η επιστροφή, μια ανθολογία των «νέων ποιητών» της εποχής, επιμελημένη απ' τον Τέλλο Άγρα.<br /><h2 style="font-weight: normal; text-align: justify;font-family:georgia;" class="title"><span style="font-size:78%;"><a href="http://www.greek-language.gr/greekLang/literature/anthologies/scanned/agras.html"><i></i></a></span><span style="font-size:78%;"><a href="http://www.greek-language.gr/greekLang/literature/anthologies/scanned/agras.html">Οι νέοι. Εκλογή από το έργο των νέων Ελλήνων ποιητών 1910-1920, Επιμέλεια Τέλλου Άγρα, Εν Αθήναις, Εκδοτικός οίκος «Ελευθερουδάκης» 1922, σελ. 256.</a></span></h2>Όπως αναφέρεται στην εισαγωγή της Πύλης για την Ελληνική Γλώσσα:<br /><br /><div style="text-align: justify; font-family: georgia; color: rgb(0, 0, 102);"><blockquote>Η ανθολογία <i>Οι νέοι. Εκλογή από το έργο των νέων Ελλήνων ποιητών 1910-1920</i>, είναι μια από τις γνωστότερες ποιητικές ανθολογίες του 20ού αιώνα, για δύο αλληλένδετους λόγους: αφενός πρόκειται για μια πρωτότυπη στην εποχή της ανθολογία, δηλαδή για μια ειδική, θεματική ανθολογία, που στόχο έχει να αναδείξει μία νέα ποιητική γενιά, αφετέρου ο ανθολόγος και επιμελητής της είναι ένας πολύ γνωστός ποιητής και καταξιωμένος λογοτεχνικός κριτικός του Μεσοπολέμου, ο Τέλλος Άγρας. Καταρχήν, όσον αφορά στον χαρακτηρισμό της ως θεματικής ανθολογίας νέων λογοτεχνών, έχει σημασία ότι η ανθολογία του Άγρα εντάσσεται σε έναν αξιοσημείωτο αριθμό σύγχρονών της ανθολογιών για νέους, συνεπώς ευθυγραμμίζεται με την τάση της εποχής της για τη δημιουργία ανθολογιών στραμμένων στη σύγχρονη λογοτεχνία. Όπως διαπιστώνουν σχετικά οι Βαρακλιώτου, Καράογλου και Σδράλη, «αν στις δύο πρώτες δεκαετίες του [20ού] αιώνα οι νέοι λογοτέχνες δεν κατείχαν επίζηλη θέση στις γενικές ανθολογίες, βρήκαν τον τρόπο να καταστήσουν έντονη την παρουσία τους, εκδίδοντας οι ίδιοι δικές τους ανθολογίες. Η συγκομιδή είναι εντυπωσιακή: επτά εκδόσεις μέσα σε μία δεκαετία, εκ των οποίων οι πέντε (τέσσερις ποιητικές και μία διηγήματος) μέσα σε μία μόλις διετία (1922-1923)». Μάλιστα, ανάμεσα σε όλες αυτές τις ανθολογίες, οι τρεις μελετητές ξεχωρίζουν εκείνη του Άγρα: «Η πιο αξιόλογη από όλες είναι του Τέλλου Άγρα με τίτλο <i>Οι Νέοι</i> και χρονικά όρια 1910-1920. Λιτή και καλαίσθητη έκδοση, με ενδιαφέροντα πρόλογο, όπου ο Άγρας επισημαίνει τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της νέας ποίησης, αναγνωρίζοντας συνάμα τις οφειλές της και τις σχέσεις της προς την παράδοση».</blockquote></div></div>losthttp://www.blogger.com/profile/11030937147329396831noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6513359.post-77818502436827843992008-02-12T10:59:00.000+02:002008-02-12T11:06:07.524+02:00Περί αυτοκτονίας... (ξανά)<div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;">Συνεχίζοντας πάνω στη σκέψη που άνοιξε το κείμενο του Κοροπούλη, απόσπασμα απ' το βιβλίο του Αλ. Αργυρίου: </span><span style="font-style: italic; font-family: georgia;">Κ. Γ. Καρυωτάκης: Τα ανοιχτά προβλήματα της ποίησης και της ζωής του</span><span style="font-family: georgia;"> (Γαβριηλίδης 2007).</span><br /><br /><blockquote style="color: rgb(0, 0, 102); font-family: trebuchet ms;">Η αυτοκτονία του Καρυωτάκη άνοιγε μια νέα εποχη πρόσληψης του έργου του. Άμεση συνέπεια του συνδυασμού έργου και αυτοκτονίας: Εξαντλήθηκαν όλα τα αντίτυπα της συλλογής <span style="font-style: italic;">Ελεγεία και Σάτιρες</span> που είχαν εκδοθεί με έξοδα του ίδιου του ποιητή -- άλλα μάθημα προς ερμηνεία και αποτύπωση των τότε εκδοτικών ηθών. Υπήρξε και παραμένει προς απόδειξιν -- όσο σηκώνει το θέμα απόδειξη -- το αν η αυτοκτονία ή το ίδιο το έργο, που πριν αδρανούσε στα ράφια των βιβλιοπωλείων, συνετέλεσε ώστε να προσεχθεί τόσο νωρίς <span style="font-style: italic;">θετικά</span> η ποίηση του Καρυωτάκη και (κακόπιστα, αν νομίζετε) ο συνδυασμός τους να παραμείνει ισχυρός λόγος της απήχησής του, η οποία συντηρείται -- με μια μικρή κάμψη -- μέχρι σήμερα.</blockquote><br /><br />Αυτά, το 1996. Θα επιστρέψουμε...<br /></div>losthttp://www.blogger.com/profile/11030937147329396831noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6513359.post-3820301453784228442008-02-09T12:33:00.000+02:002010-11-05T16:56:42.611+02:00Να (θα) τα χιλιάσει...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg12urBl5iwSFm9VzTJtDqbAVymfGT7HvEwvm52WFs060SrmC48bacUSMEyOoywESbRTKwDDOx8d5M8t_38StImV2Z9_poejzG_FY9Ogc-ZicdIg4mF3eIVub9wdYKQHbTBnr8N/s1600-h/preveza.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg12urBl5iwSFm9VzTJtDqbAVymfGT7HvEwvm52WFs060SrmC48bacUSMEyOoywESbRTKwDDOx8d5M8t_38StImV2Z9_poejzG_FY9Ogc-ZicdIg4mF3eIVub9wdYKQHbTBnr8N/s320/preveza.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5164929105244454658" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;"><br />Και να που ο <a href="http://www.enet.gr/online/online_issues?pid=51&dt=08/02/2008&id=94692056">Κοροπούλης</a> μας έπιασε στον... ύπνο. Θυμίζοντάς μας το επετειακόν τούτο έτος. Στην -- με νέα ονομασία -- στήλη του στη Βιβλιοθήκη της Ελευθεροτυπίας επέλεξε [τυχαία;] να ξεκινήσει απ' τον Καρυωτάκη. Ογδόντα χρόνια λοιπόν απ' την αυτοκτονία της Πρέβεζας. Θα μπορούσα να προσυπογράψω τα κεντρικά ερωτήματα του κειμένου:<br /><blockquote><br /><span style="font-family: georgia; color: rgb(0, 0, 102);font-family:lucida grande;font-size:85%;" >Το πρόβλημα είναι πως, μιλώντας για τον Καρυωτάκη, αυτήν τη θλιβερή βιογραφία την προϋποθέτουμε. Το ερώτημα που ανακύπτει λοιπόν είναι το εξής: Μπορεί ποτέ από τον «μυθιστορηματικό πυρήνα» της άγραφης αλλά δεδομένης βιογραφίας να εκκινούν νήματα που οδηγούν σε κάποια μορφή κατανόησης της ποίησης του Καρυωτάκη; Κι αν τέτοια νήματα δεν υπάρχουν, μπορούμε να παρακάμψουμε αυτόν τον «μυθιστορηματικό πυρήνα» (δηλαδή προπάντων το γεγονός της αυτοκτονίας) ή έχει -αντιθέτως- εγγραφεί στις Ιστορίες της λογοτεχνίας μας και στον υπολογίσιμο σωρό των κριτικών και φιλολογικών μελετών που διαθέτουμε (και που διαμεσολαβούν την κατανόησή μας), αποτελώντας και δική τους ουσιώδη προϋπόθεση;</span></blockquote>Τα ερωτήματα αυτά προϋποτίθενται σε κάθε προσπάθεια ανάγνωσης του έργου του Καρυωτάκη, στοιχειώνουν δηλαδή κάθε επίδοξο αναγνώστη, συνειδητά ή ασυνείδητα. Και απαιτούν μια απάντηση από κάθε φιλόδοξο μελετητή του, μιας και τον υποχρεώνουν να αναμετρηθεί μαζί τους. Μετά από 80 χρόνια μελετών, αντεγκλήσεων, άρθρων και βιβλίων, όποιος ξεκινά να γράψει κάτι για τον Καρυωτάκη πρέπει να πάρει θέση, πρέπει να δώσει λόγο, πρέπει να δείξει ποια στάση παίρνει απέναντι στην αυτοκτονία. Από εκεί είναι υποχρεωμένος να ξεκινήσει. Μετά απ' αυτό μπορεί να πει ό,τι θέλει.<br /><br />To be continued...<br /></div>losthttp://www.blogger.com/profile/11030937147329396831noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6513359.post-27852139991664121192008-01-30T21:32:00.000+02:002008-01-30T21:47:35.512+02:00το γύψινο στεφάνι...<object width="425" height="355"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/vbZYkWyRjLw&rel=1"></param><param name="wmode" value="transparent"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/vbZYkWyRjLw&rel=1" type="application/x-shockwave-flash" wmode="transparent" width="425" height="355"></embed></object>losthttp://www.blogger.com/profile/11030937147329396831noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6513359.post-9963360814703607832008-01-09T12:23:00.000+02:002008-01-09T12:29:43.101+02:00«Επέτειος»<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg52Mf_UuFLxPI48tqcItw-AiFiYDmyWgqv7Y1eMJ46d7OfvtcSMblMO7xlmUvE5miRpRqJU5iyJ5eSQpV6CBAa7ey49og2IIxD1w8bHxVUyMrovHSXT9r6wXk_VFtPpvD-v9CS/s1600-h/33NecrophilicFountainFlowi.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg52Mf_UuFLxPI48tqcItw-AiFiYDmyWgqv7Y1eMJ46d7OfvtcSMblMO7xlmUvE5miRpRqJU5iyJ5eSQpV6CBAa7ey49og2IIxD1w8bHxVUyMrovHSXT9r6wXk_VFtPpvD-v9CS/s320/33NecrophilicFountainFlowi.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5153421937739054690" border="0" /></a><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Επετειακή και εορταστική μνήμη... σε μια του ονόματος γιορτή, λησμονημένη καλύτερα, θα προτιμούσα άλλωστε. Ας είναι... </span><br /><br /><span style="color: rgb(0, 0, 153);">«Σύμφωνα με τις υπάρχουσες μαρτυρίες, είναι γνωστό ότι ο Λαπαθιώτης αυτοκτόνησε τη νύχτα της 7ης προς 8η Ιανουαρίου 1944, με περίστροφο (δικό του ή του πατέρα του, αν και υπάρχει μια ελαφρότατη και κακεντρεχής παραλλαγή, ότι επρόκειτο για ένα μικρό «γυναικείο» περίστροφο, της μητέρας του τάχα μου)».</span><br /><br />Από το <a href="http://www.poiein.gr/archives/1732/index.html">κείμενο</a> του Β. Ψαραδάκη στο ΠΟΙΕΙΝ.losthttp://www.blogger.com/profile/11030937147329396831noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6513359.post-33134168818137972112007-12-14T02:58:00.000+02:002007-12-14T03:00:41.780+02:00καταφύγιο ξανά<span style="font-weight: bold;">Με τα λόγια του μαθητή, μια ακόμα απορία, σε μνημόσυνο λησμονημένο</span>:<br /><br /><p style="font-style: italic; color: rgb(153, 153, 153);">Τώρα κάθομαι στην παλιά κουνιστή πολυθρόνα που κάθησαν τρεις<br />γενιές. Πού πήγαν τόσοι άνθρωποι;<br />Ολόκληρη η ζωή μου δεν ήταν παρά η ανάμνηση ενός ονείρου<br />μέσα σ΄ένα άλλο όνειρο. Κι η Άννα όταν γελούσε ήταν σα να<br />σκόρπιζε γιασεμιά<br />φωτιζόταν για λίγο η νύχτα.</p> <p style="font-style: italic;"><span style="color: rgb(153, 153, 153);">Θυμάμαι παιδί που έγραψα τον πρώτο στίχο μου.</span><br /><span style="color: rgb(153, 153, 153);">Από τότε ξέρω οτι δε θα πεθάνω ποτέ-</span><br /><span style="color: rgb(153, 153, 153);">αλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα.</span>*</p><br /><p style="font-style: italic;">* το καταφύγιο, ιδωμένο από άλλο μάτι... ίδιο πάντα... Η ηχώ του Πόε βαθαίνει τους υπόγειους δεσμούς και τα πλοκάμια των συναρτήσεων.<br /></p>losthttp://www.blogger.com/profile/11030937147329396831noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6513359.post-43654385519453228592007-12-13T18:49:00.000+02:002007-12-13T19:09:52.604+02:00λεξικό<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1qNSoR9fYa5Tco9wwkzAoZ6E5c3zcbE2s6V4xEQEj0zAitYataYKADzelUp7zo-aiob-u572dfQKDlxaxC9M9VCTbQTCLSt7Z94J4JIv1XSB-VJnYadmGFkYmAjPJYCEF9LTt/s1600-h/franzRoh-40.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1qNSoR9fYa5Tco9wwkzAoZ6E5c3zcbE2s6V4xEQEj0zAitYataYKADzelUp7zo-aiob-u572dfQKDlxaxC9M9VCTbQTCLSt7Z94J4JIv1XSB-VJnYadmGFkYmAjPJYCEF9LTt/s320/franzRoh-40.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5143505599150332450" border="0" /></a><br /><div style="text-align: right;"><span style="font-weight: bold;">ποίηση</span> η: <span style="font-size:100%;"><span style="font-weight: bold;">1α</span></span>. η τέχνη της σύνθεσης, της δημιουργίας λογοτεχνικών έργων σε στίχους (σε αντιδιαστολή με την πεζογραφία, τον πεζό λόγο), <span style="font-weight: bold;">β</span>. το ποιητικό δημιούργημα, το ποίημα. <span style="font-weight: bold;">2</span>. τα διάφορα ποιητικά είδη, τεχνοτροπίες κτλ. <span style="font-weight: bold;">3</span>. το σύνολο της ποιητικής δημιουργίας, των ποιητικών έργων μιας περιόδου, ενός ποιητή, ενός έθνους κτλ. <span style="font-weight: bold;">4</span>. η αισθητική και συναισθηματική αξία, διάθεση, η μαγεία.<br /></div><br /><div style="text-align: left;"><span style="font-weight: bold;">καταφύγιο </span>το: <span style="font-weight: bold;">1α</span>. τόπος όπου καταφεύγει κάποιος, όπου πηγαίνει για να προστατευτεί από κπ. κίνδυνο ή για να αποφύγει κάποια δυσάρεστη κατάσταση, <span style="font-weight: bold;">β</span>. μικρό οίκημα σε βουνό, όπου μπορούν οι ορειβάτες να διανυκτερεύσουν ή να προστατευτούν από δυσμενείς καιρικές συνθήκες. <span style="font-weight: bold;">2</span>. (μτφ.) <span style="font-weight: bold;">α</span>. πρόσωπο στο οποίο κασταφεύγουμε, από το οποίο ζητούμε βοήθεια και προστασία, <span style="font-weight: bold;">β</span>. χρησιμοποιώ κτ. ως μέσο για να δώσω λύση σε κτ. που με βασανίζει ή για να βρω ανακούφιση.<br /></div><br /><div style="text-align: right;"><span style="font-weight: bold;">φθονώ</span>: αισθάνομαι φθόνο για κπ.<br /></div><br /><span style="font-weight: bold;">φθόνος </span>ο: το αρνητικό συναίσθημα της λύπης, της στενοχώριας και της δυσαρέσκειας που αισθάνεται κάποιος για την ευτυχία, την επιτυχία ή την υπεροχήτων άλλων.losthttp://www.blogger.com/profile/11030937147329396831noreply@blogger.com6