Τετάρτη, Οκτωβρίου 31, 2007

Του μαθητή ... μνημόσυνο

Και πάλι για τους μαθητές -- για τον καλύτερο. Αργοπορημένο μνημόσυνο, κατά μία μέρα, έστω. Στις 30 Οκτωβρίου του 1988, ο Τάσος Λειβαδίτης άφησε τα εγκώσμια, οριστικά κι αμετάκλητα. Μείναν όμως κατόπιν του οι στίχοι...

Kαι μόνο εκείνη η γυναίκα, θα ’ρθει η αναπότρεπτη ώρα,
μια νύχτα, που θα νιώσει με τρόμο ξαφνικά,
πως στέρησε τον εαυτό της απ' την πιο βαθειά, την πιο μεγάλη ερωτική πράξη
μην αφήνοντας έναν άντρα να κλάψει στα πόδια της.

--||--

Ζήσαμε πάντοτε αλλού
και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει
ερχόμαστε για λίγο.

Δευτέρα, Οκτωβρίου 29, 2007

Των μαθητών απώλεια



Κατά τα φαινόμενα, ένα ακόμα post χωρίς άμεση σχέση με τον Καρυωτάκη. Υπόγειοι δεσμοί και πάλι. Εντός και εκτός των τειχών. Απώλεια ενός ακόμα μαθητή. Απ' τους καλύτερους... κι αυτός.


Μνημόσυνα (εκ του Ποιείν):
http://www.poiein.gr/archives/1509/index.html
http://www.poiein.gr/archives/689/index.html

[η εικόνα απ' το: http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/mandragoras/25/14.html]

Σάββατο, Οκτωβρίου 13, 2007

«Ο πολλαπλός κόσμος του Καρυωτάκη»

Ο Αλ. Αργυρίου συγκέντρωσε έξι κείμενά του για τον Καρυωτάκη, στον τόμο Κ. Γ. Καρυωτάκης: Τα ανοιχτά προβλήματα της ποίησης και της ζωής του (εκδ. ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ). Φυσικά, ένα από τα κεντρικά θέματα αυτών των κειμένων (που γράφτηκαν μεταξύ 1971 και 1997) είναι το ζήτημα της «ποιητικής αξίας» του Κ. Θα ήθελα κάποτε να επανέλθω σ' αυτό το θέμα, αν και εφόσον. Εν τω μεταξύ, μπορείτε να δείτε τη σχετική βιβλιοκριτική του Β. Χατζηβασιλείου, στη Βιβλιοθήκη της Ελευθεροτυπίας.

Τετάρτη, Οκτωβρίου 10, 2007

100... ένας αιώνας


Για την εκατοστή ανάρτηση, τόσα χρόνια μετά την πρώτη, ακόμα περισσότερα από τότε που -- από εμμονή ανεξιχνίαστη (;) -- φτιάχτηκε η πρώτη σελίδα για τον Καρυωτάκη, δέκα χρόνια πριν (σχεδόν ένας αιώνας), μπας και βγει ένα κομμάτι ποίησης στο Internet.

Η εκατοστή ανάρτηση άσχετη απ' τον Καρυωτάκη, αλλά και τελείως δική του, με τη φωνή ενός απ' τους πιο καλούς, τους πιο πιστούς, μαθητές του.

Η εκατοστή ανάρτηση, μυστικοί δεσμοί, αδέλφια, χαρτιά, μολύβια, «δρόμοι που δε βγάζουν πουθενά», οι δικοί μας όμως μικροί. Brothers in arms κι ας μη το διαβάσουν αυτό

[Κάντε κλικ εδώ, για μια απαγγελία, απ' το ποιείν, του Σ. Παστάκα... blog και podcast]