Παρασκευή, Νοεμβρίου 30, 2007

Ο «συμφοιτητής» στο Νουμά

Μιας και το θυμήθηκα χθες, δείτε εδώ το ποίημα όπως είχε δημοσιευτεί στο Νουμά, στις 24 Οκτωβρίου 1920, αφιερωμένο στο φίλο του Καρυωτάκη, Χαρίλαο Σακελλαριάδη. Όπως και τα άλλα pdf και αυτό είναι μια προσφορά του φίλου Βασίλη.

Πέμπτη, Νοεμβρίου 29, 2007

Φίλε, η καρδιά μου τώρα σα να γέρασε



Θα λείπεις, το κρασί τους θα ΄ναι αλλιώτικο,
Όμως εγώ θα πιω και θα μεθύσω.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 28, 2007

Της αχαριστίας ο κήπος


Τις τελευταίες μέρες στριφογυρίζει στο μυαλό μου αυτό το κείμενο. Από εδώ μπορείτε να το κατεβάσετε σε pdf όπως δημοσιεύτηκε στην Αλεξανδρινή Τέχνη το Σεπτέμβριο του 1929 [μια ευγενική προσφορά του αναγνώστη -- του blog και του Καρυωτάκη -- Βασίλη].

Οι κήποι του Καρυωτάκη συνιστούν ένα ολόκληρο σύμπαν στο ποιητικό του έργο. Μια δική τους ξεχωριστή κατηγορία που ταυτόχρονα διατρέχει κάθε ποίημα ή, αντιστρόφως, κλείνει μέσα της το/α μυστικό/ά των υπόλοιπων ποιημάτων. Ίσως κάποτε να μπορέσω να επιστρέψω σ' αυτούς τους κήπους, τους γεμάτους φίδια, σκιές, θηλιές και αγκάθια.

[Ο κήπος της φωτογραφίας είναι του Βίνσεντ Βαν Γκογκ]

Κυριακή, Νοεμβρίου 18, 2007

Δευτέρα, Νοεμβρίου 12, 2007

Μαθητής κι αυτός...

Μνημόσυνο όμως όχι (ακόμα;).
Αν και τον μνημόνευσε προσφάτως μια φωνή απ' το παρελθόν. Και μου τον θύμισε.

Χορός Συρτός

Κάλλιο χορευταράς να 'μουνα πέρι
κόλλες που να κρατώ και μολυβάκια
θα 'σερνα συρτό χορό, χέρι με χέρι,
μ' όλα μας του γιαλού τα καραβάκια.

Κι ένα ψηλό τραγούδι για σιρόκους
θ' άρχιζα, γι' αφροπούλια και για ένα
γλαρό καράβι με πανιά και κόντρα φλόκους,
που θα 'ρχονταν να μ' έπαιρνε και μένα.

Με χώρις Καρυωτάκη, Πολυδούρη,
μόνο να τραγουδάν τριγύρω οι κάβοι,
κι οι πένες μου πενιές σ' ένα σαντούρι,
άσπρα πανιά σου οι κόλλες μου, καράβι!

Γιαλό-γιαλό να φεύγουμε και άντε!
να λέμε όλο για μάτια, όλο για μάτια,
κι εκεί -λες κομφετί μες στο λεβάντε-
όλα μου τα γραφτά χίλια κομμάτια!

Και, σα χτισμένη εκεί από κιμωλία,
βαθιά να χάνεται η Χαλκίδα πέρα,
μ' όλα μου ανοιγμένα τα βιβλία,
καθώς μπουλούκι γλάροι στον αέρα...

Γιάννης Σκαρίμπας

Κυριακή, Νοεμβρίου 04, 2007

Ο Σεφέρης και ο Καρυωτάκης


Απόσπασμα απ' την Εισαγωγή του Γ. Σεφέρη στη μετάφρασή του της Έρημης Χώρας του Έλιοτ, το 1936 [παρατίθεται στο βιβλίο του Αλ. Αργυρίου: Κ.Γ. Καρυωτάκης: Τα ανοιχτά προβλήματα της ποίησης και της ζωής του].

Όμως η αποφασιστική επίδραση πάνω στο έργο του Έλιοτ, και η πιο γόνιμη, στάθηκε η επίδραση του Jules Laforgue: πικρά συναισθήματα κάτω από μια χιουμοριστική απάθεια, λεπτομέρειες κοινότοπες με μια ροπή να γίνουν συγκλονιστικές, δίψα του απόλυτου που καταλήγει σε μηδενισμό, εικόνες ρεαλιστικές εναρμονισμένες με την αίσθηση μιας ψυχικής απομόνωσης, ποίηση γελωτοποιού, όπου οι επιστημονικοί όροι και οι λόγιες εκφράσεις χρησιμοποιούνται για να καλύψουν μια αμλετική αναποφασιστικότητα, μουσική γεμάτη παρατονισμούς όπως και η ψυχολογία. Κάτι γνωρίσαμε κι εμείς από τη διάθεση αυτή με τον Καρυωτάκη. Ο στίχος του κ. Προύφροκ, που θαυμάστηκε τόσο γύρω στα 1914:

Μέτρησα τη ζωή μου με το κουταλάκι του καφέ

δεν είναι πολύ διαφορετικός από το στίχο των «Ελεγείων»:

ή να βυθομετρούσατε και σεις με μια φουρκέτα τ' άδειο σας κεφάλι!

Αρχίζει κανείς όπως μπορεί...

Πέμπτη, Νοεμβρίου 01, 2007

Μνημόσυνων... συνέχεια

Πάλι με καθυστέρηση μιας μέρας. Εδώ μνημόσυνο φίλου σκοτεινού, σιωπηλού, υπόγειου. 31 Οκτωβρίου του 1888 γεννήθηκε ο Ναπολέων Λαπαθιώτης. Ήταν πολλά πράγματα, ένα από αυτά «ποιητής». Της γενιάς, της παρέας, της σκοτεινιάς του Καρυωτάκη. Μνημόσυνο ημιτελές, όπως όλα.

Γύρω η μαυρίλα,
Μέσα η καρδιά μου.

Στο πάτημά μου
Τρίζουν τα φύλλα.

Νερό αργοκύλα !
Στολίδια γάμου

Ξεσκίδια χάμου.
Ανατριχίλα

Μες στο βιβλίο
Σκυμμένα μάτια,

Και δε διαβάζω.

Σιωπή, ερμιά, κρύο.
Πέρα; Παλάτια.

Σκοινιά. Σπαράζω...