Kώστας Γ. Καρυωτάκης, δημόσιος υπάλληλος, ποιητής, αυτόχειρ
Πέμπτη, Δεκεμβρίου 23, 2004
Χρόνια Πολλα
Καλά Χριστούγεννα σε όλους.
Και επειδή η ανανέωση των σελίδων και κυρίως η προσθήκη των ποιημάτων του Κ.Κ. καθυστερεί υπερβολικά, είπα να προσθέσω εδώ ένα ποιηματάκι του ποιητή μας από τα εφηβικά του χρόνια... (το οποίο ταιριάζει στην εποχή).
ΧΙΝΟΠΩΡΙΝΟ
Κι ακολούθησα ολομόναχος τη στράτα
που κάποια μέρα εβάδισες μαζί μου
το χέρι μου κρατώντας, μαυρομάτα.
Θυμάμαι. Τότε μια άφταστη λαμπράδα
πλημμύριζε τη φύση. Κ' η ψυχή μου
λουζόταν σε μια ανείπωτη ομορφάδα.
Της άνοιξης μας μέθυσαν τα κάλλη,
και μια στιγμή αλησμόνητη, καλή μου,
σ' αιστάνθηκα μες στη θερμή μου αγκάλη.
Και τώρα... Τώρα -- αλί! -- σαν αντικρίζω
τον τόπο 'που η χαρά μου, 'που η ζωή μου
εθάφτηκε, απ' τον πόνο μου δακρύζω.
Κιτρίνισε το γνώριμο πλατάνι,
τα γιασεμιά μαράθηκαν, μικρή μου,
που σου 'πλεκαν το αιθέρινο στεφάνι.
Και τα πουλάκια ακόμα -- συφορά μου! --
που αφουγκραστήκαν τότε το φιλί μου
χαθήκανε μαζί με τα όνειρά μου.
Δημοσιεύτηκε: Ελλάς, Ζ', 585, 2 Οκτωβρίου 1914.
Τετάρτη, Νοεμβρίου 24, 2004
Ευχαριστώ Κώστα!
Ο πολύ καλός φίλος Κωνσταντίνος Αραμπατζής, έλληνας του εξωτερικού και λογοτέχνης ο ίδιος, μου έστειλε πρόσφατα μια πληθώρα φωτογραφιών που αφορούν τον Καρυωτάκη. Το υλικό είναι ανεκτίμητο, διότι δεν περιλαμβάνει μόνο τις γνωστές φωτογραφίες που έχουν κατά καιρούς δημοσιευτεί σε περιοδικά και βιβλία, αλλά περιέχει επίσης και πρόσφατες φωτογραφίες από τα σπίτια του ποιητή στην Τρίπολη και την Πρέβεζα, καθώς και επιπλέον υλικό που σύντομα θα βρει το δρόμο του στις ηλεκτρονικές σελίδες που είναι αφιερωμένες στον Κ.Γ.Κ. Θα ήθελα να τον ευχαριστήσω και δημοσίως για το ενδιαφέρον του και την πολύτιμη βοήθειά του, ως υπόσχεση για την ανανέωση των σελίδων που θα ακολουθήσει.
Πέμπτη, Αυγούστου 12, 2004
Η ανανέωση όμως συνεχίζεται (ακόμη και με ρυθμούς χελώνας) και ελπίζω μέσα στο Σεπτέμβρη να μπορέσω να ανεβάσω μερικές ακόμα σελίδες. Αν κάποιος φίλος θέλει να βοηθήσει ας μου στείλει ένα email για να δούμε πώς μπορούμε να επιταχύνουμε τη διαδικασία.
Παρασκευή, Μαΐου 14, 2004
Παρασκευή, Απριλίου 16, 2004
Όταν τίποτα δεν πρέπει να πάει στραβά, όλα πάνε στραβά... Ε, αυτό έπαθα κι εγώ και τώρα τρέχω και δεν φτάνω. Ακόμη προσπαθώ να φέρω το pc μου στα ίσα του, αλλά αυτό έχει πεισμώσει και δεν ανταποκρίνεται. Ένα "ανοιξιάτικο" κρύωμα προστέθηκε στα "υπολογιστικά" μου βάσανα και έτσι όλη η δουλειά έχει πάει πίσω, πράγμα που δυσχεραίνει και την θρυλούμενη ανανέωση της σελίδας. Δεν εγκαταλείπω την προσπάθεια βέβαια, αλλά ζητώ και πάλι την υπομονή όλων των φίλων του ποιητή. Θα αρχίσω να ανεβάζω σελίδες σιγά-σιγά από βδομάδα και ελπίζω μέχρι το τέλος του μήνα να έχει ολοκληρωθεί σε μεγάλο ποσοστό η ανανέωση.
Τρίτη, Απριλίου 06, 2004
Με χτύπησε ο "δαίμων των υπολογιστών" και πήρε μαζί του τον δίσκο μου, τα Windows και πολλά άλλα... Οχι, δεν ήταν ιός... τα Windows "έσκασαν" και αποφάσισαν να διακόψουν τη λειτουργία τους (!!), όπως και ο ένας μου δίσκος... Μετά από 2 format, επανεγκαταστάσεις και πολλές απόπειρες επαναφοράς των χαμένων αρχείων... τελικά, κατάφερα να κάνω το pc μου να λειτουργεί και πάλι κουτσά-στραβά. Όπως καταλαβαίνετε, η ανανέωση, αν και ήταν αρκετά προχωρημένη και είχε πάρει την τελική ευθεία, αναβάλλεται για λίγες ημέρες. Ελπίζω, τώρα με την αργία του Πάσχα, να καταφέρω να ανεβάσω τις περισσότερες από τις ανακτημένες σελίδες μέσα στην επόμενη εβδομάδα [αν με αφήσει ο δαίμων και τα Windows δηλαδή]. Δυστυχώς, έχω χάσει και τα email των φίλων που κατά καιρούς είχαν επισκευτεί τη σελίδα μου, γι' αυτό και όσοι θέλουν να ενημερώνονται με email για τα updates μπορούν να μου στείλουν ένα email ή να γράψουν δυο λόγια στο guestbook της σελίδας.
Καταραμένα Windows... Καταραμένοι υπολογιστές...
Παρασκευή, Μαρτίου 19, 2004
Τρίτη, Μαρτίου 02, 2004
Σήμερα το πρωί πέτυχα στην ΕΤ1 ένα ντοκυμαντέρ-αφιέρωμα στον Καρυωτάκη. Επρόκειτο μάλλον για κάποια από τις εκπομπές που έχει βάλει τον τελευταίο καιρό η ΕΤ1 αναφορικά με τη ζωή και το έργο ελλήνων λογοτεχνών (ονομάζεται νομίζω «Εποχές και Συγγραφείς»).
Πρέπει να πω ότι ήταν αρκετά ενδιαφέρον και πολύ καλοφτιαγμένο. Είχε πολλά στοιχεία για τη ζωή και το έργο του, κινηματογραφικό υλικό από την εποχή του Μεσοπολέμου και απόψεις από ποιητές και θεωρητικούς. Ήταν ενδιαφέρον, τόσο για εκείνον που δεν έχει σχέση με τον ποιητή, όσο και τον μυημένο.
Παρόλα αυτά έχω κάποιες ενστάσεις, οι οποίες είναι βέβαια γενικότερου περιχεομένου και δεν έχουν τόσο να κάνουν με τη συγκεκριμένη εκπομπή. Το πρόβλημα είναι ότι αυτού του είδους οι παρουσιάσεις του Κώστα Καρυωτάκη σπάνια -- ή σχεδόν ποτέ -- δεν ξεφεύγουν από τα κλισέ και τις κοινοτοπίες. Καταλαβαίνω ότι το πλαίσιο μιας τηλεοπτικής εκπομπής δεν επιτρέπει να ξεφύγει κανείς από την πεπατημένη και να προσπαθήσει να πει διαφορετικά πράγματα. Αναγκαστικά, θα πρέπει να μιλήσει για τα πιο προφανή και τα πιο γενικά πράγματα -- και το ίδιο μάλλον συμβαίνει και με τα ευκαιριακά αφιερώματα εφημερίδων π.χ., οι οποίες δεν έχουν την πολυτέλεια εμβάθυνσης, όπως τα λογοτεχνικά περιοδικά (λόγω χώρου και κοινού κυρίως). Το ζήτημα όμως είναι ότι σε τελική ανάλυση αυτές οι κοινοτοπίες και τα κλισέ που επιστρατεύονται όταν μιλούν για τον Καρυωτάκη συσκοτίζουν το έργο του και τις ιδιαίτερες πτυχές του, μένοντας στην επιφάνεια. Με αυτόν τον τρόπο, κανείς δεν είναι «αγνός» όταν προσεγγίζει το καρυωτακικό έργο. Σίγουρα κάτι έχει ακούσει για τον ποιητή και την «απαισιοδοξία» του, σίγουρα ξέρει για την αυτοκτονία του, ίσως ακόμη να έχει ακούσει για τη θρυλούμενη ανίατη ασθένεια που τον βασάνιζε κ.ο.κ. Έτσι το έργο υπόκειται αναγκαστικά σε ένα είδος παραμόρφωσης, από το οποίο δύσκολα κανείς μπορεί να βγει. Και όπως λέγανε και στην εκπομπή «το έργο του Καρυωτάκη θέλγει τους νέους διότι στους τελευταίους αρέσει η μελαγχολική ποίηση».
Το θέμα αυτό είναι πολύ σπουδαίο και έχει πάμπολλες προεκτάσεις (ιδεολογικές, πολιτικές, αισθητικές, καλλιτεχνικές), τις οποίες ελπίζω ότι θα έχουμε την ευκαιρία να συζητήσουμε μέσα από τις νέες σελίδες για τον Καρυωτάκη και την mailing list που θα περιέχουν. Σήμερα, ήθελα απλώς να γράψω αυτές τις λίγες σκέψεις με αφορμή την πρωινή εκπομπή που παρακολούθησα.
Θα υπάρξει σίγουρα και συνέχεια.
Μέχρι τότε... «Η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε»
Τετάρτη, Φεβρουαρίου 25, 2004
Όπως πάντα... η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε!
Γ.