Αν και οι μέρες αυτού του Δεκέμβρη δεν είναι διόλου ποιητικές, το ποιείν θυμήθηκε τον Κοτζιούλα, αρχίζοντας απ' την αναφορά του στον Καρυωτάκη. Αντιγράφω λοιπόν.
Και συλλογιέμαι, Καρυωτάκη, τώρα
που η νύχτα πια του ερέβους σε κρατεί
για πάντα στης ανυπαρξίας τη χώρα,
συλλογιέμαι τη μοίρα του ποιητή.
Μια νύχτα, είχες βρεθεί χωρίς κανένα
σύντροφο στ’ ακρογιάλι ναυαγός
και πέρα κάπου εγύρναες ολοένα
τα βλέμματά σου, αιώνιος νοσταλγός.
Ήσουν, αλήθεια, τόσο απαυδημένος
απ’ τον αγώνα τον καθημερνό:
ένας μεγάλος εγκαταλειμμένος
από την γη και τον ουρανό
Και μες στην ώς θανάτου απόγνωσή σου
ξάφνου σε μια πικρότατη στιγμή
ερίχτηκες στα βάθη της αβύσσου
όπου τελειώνουν όλ’ οι σπαραγμοί
Τι να σου πω και πώς να σε θρηνήσω,
στοχαστικό μου αδέρφι θλιβερό;
Έφυγες πριν ακόμα σε γνωρίσω
και μόλις τώρα σ’ ένιωσα, νεκρό.
Μα κι αν εχάθης, ακριβέ, μού μένει
σ’ αυτόν τον ασυμβίβαστο καιρό,
μου μένει σαν υπόμνηση η ειμαρμένη,
και ο στίχος σου που ως πένθος τον φορώ.
Γιώργος Κοτζιούλας, 1932
1 σχόλιο:
Δεν έζησα τον ελληνικό δεκέμβρη,
τα τελευταία χρόνια δεν μένω στην ελλάδα.
Αλλά η απάντηση που δόθηκε σε αυτή την δολοφονία 15χρονου μου φάνηκε από μακριά μια απάντηση κυρίως ποιητική.
Πάντα είχα την εντύπωση πως τα παλικάρια με την πέτρα και την φωτιά, ποιήση κάνουν. Με τα σύμβολα δουλεύουν κι αυτοί όπως οι ποιητές.
Και όταν αυτό γενικεύεται..ε..η ποίηση πραγματώνεται και γίνεται καθημερινότητα, αναιρώντας ταυτόχρονα την ίδια την έννοια της καθημερινότητας.
φιλικά,
Αντρεας Μ.
Δημοσίευση σχολίου