Αυτοκτονίες από Φιλολογία

Ξεφυλλίζοντας το ηλεκτρονικό αρχείο λογοτεχνικών περιοδικών του ΕΚΕΒΙ, μπορεί κανείς να βρει σπουδαία πράγματα -- και όχι μόνο ιστορικού ενδιαφέροντος.

Έτσι, στο τεύχος 19-43 της Νέας Εστίας (1 Οκτωβρίου 1928) δημοσιεύεται επιστολή του Ν. Γιαννιού (η οποία φέρει τον τίτλο «Αυτοκτονίες από Φιλολογία»), η οποία αναφέρεται στην αυτοκτονία του Καρυωτάκη (ως παράδειγμα προς αποφυγή) και επικρίνει έντονα το περιοδικό και τις απόψεις που εξέθεσαν σε άρθρα τους, με αφορμή τον Κ., οι Πέτρος Χάρης, Τέλλος Άγρας και Κλ. Παράσχος (σε προηγούμενα τεύχη). Την επιστολή του Γιαννιού, μπορείτε να δείτε εδώ.

Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:

Αλλά τότε έχουμε μπροστά μας ένα παθολογικό φαινόμενο, μια αρρώστια της νεολαίας μας. Δεν πρόκειται ούτε για μεγάλη ποίηση ούτε για ολοκληρωτικό νιώσιμο της ζωής. Πρόκειται μάλλον για την άγουρη νιότη, που, προτού ζήσει πραγματικά, αρχίζει και ναρκώνεται κι αποχαυνώνεται με φιλολογικά χασίς και μορφίνες, κι ενώ νομίζει πως ζει ζωή ξέχωρη και διανοούμενη, δεν κάνει, παρά να κινείται μέσα στο στενό και δηλητηριασμένο ορίζοντα ενός φιλολογικού ατελιέ, μέχρις ότου εκφυλισθεί.

Για μια μετάφραση του Καρυωτάκη

Για τις μεταφράσεις του Καρυωτάκη έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά. Διάσημη είναι, σίγουρα, η μετάφραση του Spleen του Baudelaire (δείτε τη εδώ, πλάι πλάι με την απόδοση του Σημηριώτη). Στο αφιέρωμα στον Κ. του περιοδικού «Το Δέντρο» [Καλοκαίρι 2010] βρήκα μια πολύ εύστοχη ανάλυση της μετάφρασης του ποιήματος «Οι Τρεις» του Λενάου από τον Χάρη Ψαρρά («Η επίταση του σαρκασμου: Οι Τρεις του Λενάου δια στόματος Κ. Γ. Καρυωτάκη», σσ. 175-179). Σ' αυτό το κείμενο γίνεται αναφορά και στη μετάφραση του ίδιου ποιήματος από τον Δροσίνη. Και τις δύο μεταφράσεις, μπορείτε να βρείτε στο blog stavrovelonia. Ενδιαφέρουσα η αντιπαραβολή, νομίζω ότι λέει, και αυτή, πολλά για τις μεταφραστικές απόπειρες και επιλογές του Καρυωτάκη.

Στον Κ.Κ.

Ξεφυλλίζοντας, τελευταία, το βιβλίο του Πέτρου Χαρτοκόλλη, Ιδανικοί Αυτόχειρες: Έλληνες λογοτέχνες που αυτοκτόνησαν (Εκδ. Εστία), έπεσα πάνω σε «ποιητικούς διαλόγους» που αγνοούσα. Παρουσιάζουν ενδιαφέρον, ειδικά οι νεότεροι. Όπως, π.χ., το ποίημα του Κώστα Γ. Παπαγεωργίου:

Στον Κ.Κ.

Ελάχιστα ωραιότερος από την ποίησή σου
Λίγο πιο ζωντανός από το πτώμα σου
Πάψε να υπνοβατείς στους στίχους μου
Ηλίθιε αυτόχειρα των παιδικών μου χρόνων.