Τρίτη, Φεβρουαρίου 12, 2008

Περί αυτοκτονίας... (ξανά)

Συνεχίζοντας πάνω στη σκέψη που άνοιξε το κείμενο του Κοροπούλη, απόσπασμα απ' το βιβλίο του Αλ. Αργυρίου: Κ. Γ. Καρυωτάκης: Τα ανοιχτά προβλήματα της ποίησης και της ζωής του (Γαβριηλίδης 2007).

Η αυτοκτονία του Καρυωτάκη άνοιγε μια νέα εποχη πρόσληψης του έργου του. Άμεση συνέπεια του συνδυασμού έργου και αυτοκτονίας: Εξαντλήθηκαν όλα τα αντίτυπα της συλλογής Ελεγεία και Σάτιρες που είχαν εκδοθεί με έξοδα του ίδιου του ποιητή -- άλλα μάθημα προς ερμηνεία και αποτύπωση των τότε εκδοτικών ηθών. Υπήρξε και παραμένει προς απόδειξιν -- όσο σηκώνει το θέμα απόδειξη -- το αν η αυτοκτονία ή το ίδιο το έργο, που πριν αδρανούσε στα ράφια των βιβλιοπωλείων, συνετέλεσε ώστε να προσεχθεί τόσο νωρίς θετικά η ποίηση του Καρυωτάκη και (κακόπιστα, αν νομίζετε) ο συνδυασμός τους να παραμείνει ισχυρός λόγος της απήχησής του, η οποία συντηρείται -- με μια μικρή κάμψη -- μέχρι σήμερα.


Αυτά, το 1996. Θα επιστρέψουμε...

2 σχόλια:

Ερατώ είπε...

Δυστυχώς για να γίνει μια καλή δουλειά γνωστή θέλει απαραίτητα και διαφημιστική προβολή και μάλλον η αυτοκτονία λειτούργησε έτσι.....

lost είπε...

Δύο πρόχειρες σκέψεις: (α) Αν η αυτοκτονία όντως «διαφήμισε» το έργο του Καρυωτάκη, η ποιότητά του είναι αδιάφορη γι' αυτην (τη «διαφήμιση»), όπως καλά γνωρίζουμε σήμερα. (β) Η ποίηση το 1928 ήταν κάτι πολύ διαφορετικό από την ποίηση το 2008 κι αυτό ίσως να έχει μια σημασία για τη «διαφήμισή» της. Στην τελική, μου φάινεται ότι ο Καρυωτάκης αποκάλυψε με την τελευταία ειρωνεία του (= την αυτοκτονία, προφανώς) την μετάλλαξη του κόσμου (της λογοτεχνίας): όταν η ποίηση χρειάστηκε διαφήμιση, ολοκληρώθηκε ένας ιστορικός κύκλος, η εμπορευματοποίηση του κόσμου επικράτησε και η ποίηση έπαψε να είναι αυταπάτη.