Και να που ο Κοροπούλης μας έπιασε στον... ύπνο. Θυμίζοντάς μας το επετειακόν τούτο έτος. Στην -- με νέα ονομασία -- στήλη του στη Βιβλιοθήκη της Ελευθεροτυπίας επέλεξε [τυχαία;] να ξεκινήσει απ' τον Καρυωτάκη. Ογδόντα χρόνια λοιπόν απ' την αυτοκτονία της Πρέβεζας. Θα μπορούσα να προσυπογράψω τα κεντρικά ερωτήματα του κειμένου:
Τα ερωτήματα αυτά προϋποτίθενται σε κάθε προσπάθεια ανάγνωσης του έργου του Καρυωτάκη, στοιχειώνουν δηλαδή κάθε επίδοξο αναγνώστη, συνειδητά ή ασυνείδητα. Και απαιτούν μια απάντηση από κάθε φιλόδοξο μελετητή του, μιας και τον υποχρεώνουν να αναμετρηθεί μαζί τους. Μετά από 80 χρόνια μελετών, αντεγκλήσεων, άρθρων και βιβλίων, όποιος ξεκινά να γράψει κάτι για τον Καρυωτάκη πρέπει να πάρει θέση, πρέπει να δώσει λόγο, πρέπει να δείξει ποια στάση παίρνει απέναντι στην αυτοκτονία. Από εκεί είναι υποχρεωμένος να ξεκινήσει. Μετά απ' αυτό μπορεί να πει ό,τι θέλει.
Το πρόβλημα είναι πως, μιλώντας για τον Καρυωτάκη, αυτήν τη θλιβερή βιογραφία την προϋποθέτουμε. Το ερώτημα που ανακύπτει λοιπόν είναι το εξής: Μπορεί ποτέ από τον «μυθιστορηματικό πυρήνα» της άγραφης αλλά δεδομένης βιογραφίας να εκκινούν νήματα που οδηγούν σε κάποια μορφή κατανόησης της ποίησης του Καρυωτάκη; Κι αν τέτοια νήματα δεν υπάρχουν, μπορούμε να παρακάμψουμε αυτόν τον «μυθιστορηματικό πυρήνα» (δηλαδή προπάντων το γεγονός της αυτοκτονίας) ή έχει -αντιθέτως- εγγραφεί στις Ιστορίες της λογοτεχνίας μας και στον υπολογίσιμο σωρό των κριτικών και φιλολογικών μελετών που διαθέτουμε (και που διαμεσολαβούν την κατανόησή μας), αποτελώντας και δική τους ουσιώδη προϋπόθεση;
To be continued...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου