Ο Κοροπούλης, στη Βιβλιοθήκη, συνεχίζει να καταπιάνεται με την αυτοκτονία του Καρυωτάκη. Από το κείμενο της περασμένης Παρασκευής, διαλέγω μερικά κομμάτια, επαναλαμβάνοντας ότι ίσως και να επανέλθω... ίσως και όχι...
(α) Η αυτοκτονία του Καρυωτάκη παραμένει αναφομοίωτη επειδή τα κείμενα που απηχούν την κυρίαρχη ιδεολογία περί ποίησης συμβόλισαν με το σχήμα του «νεκρού της Πρεβέζης» αφ' ενός όλα όσα απωθήθηκαν για να διαμορφωθεί αυτή η ιδεολογία, αφ' ετέρου τον τρόπο με τον οποίο απωθήθηκαν.
(β) Η ενδιάθετη βία μιας τέτοιας διαδικασίας, στραμμένη εναντίον της ίδιας της συνθήκης αληθείας της ποίησης, διαχύθηκε αναπόφευκτα: διαχώρισε τους ποιητές σε καρυωτακικούς και μη, σαν να ήταν η ποίηση του Καρυωτάκη ανάπτυγμα κάποιας μανιέρας που στοίχειωσε (το φάντασμα του «καρυωτακισμού» ξαναχτύπησε πρόσφατα, όντως). Διαχώρισε το μείζονα τόνο της ποίησης του Καρυωτάκη από τις ελάσσονες προϋποθέσεις της (προϋποθέσεις που το συλλογικό όνομά τους είναι «γενιά του '20»).
(γ) Δικαιούμαστε να υποθέσουμε ότι εκεί που διακυβεύεται η αυτογνωσία μας κάτι κρίσιμο συνεθλίβη και αποσιωπήθηκε: κάτι που η ποίηση του Καρυωτάκη το αναδιατυπώνει για λογαριασμό μας διαρκώς, γι' αυτό και αενάως συνθλίβεται μαζί του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου