«Είναι απολύτως αδύνατον να με αγαπάει με την ίδια αγάπη που τον αγαπώ. Όταν είναι σιμά μου, έχιε μια τρέλα ακατανόητη, την οποία βέβαια θα μπορούσε να έχει μπροστά και σε μια άλλη γυναίκα που δεν θ' αγαπούσε [...[. Είχε χθες νεύρα πολλά [...]. Σε μια στιγμή του είπα: "Δε θέλω να με φιλείς", και μου απάντησε απότομα: "Θέλω εγώ" [...]. Το βράδυ φάγαμε μαζί σε μια μπίρα. Χλωμός, εξαντλημένος, με τις νευρικές χειρονομίες του, είχε μια γοητεία αλλιώτικη [...]. Δεν του λέω εντούτοις παρά ελάχιστα από όσα νιώθω σιμά του. Δεν ξέρω, μου φαίνεται πως δεν προσέχει· ασφαλώς, κρίνοντας από τον εαυτό του, θα λέει: "Τι υπερβολές, βρε αδερφέ!". Έτσι βρίσκω κ' εγώ κάθε λόγο αγάπης που θα μου ειπεί, υπερβολή. Δεν μιλεί, πολλές φορές, ψάχνοντας να βρει κάτι που θα μπορέσει να με χτυπήσει βαθιά. Έτσι τάχα μού δείχνει πως με αγαπάει, ενώ λέγοντας αυτά γελάει μέσα του, το ξέρω καλά. Η αρχή της αγάπης του ήτανε ένα ψέμα· γιατί τάχα να θέλω να είναι αλήθεια τώρα όσα μου λέει;».
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου