Δευτέρα, Ιουνίου 25, 2007

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ


ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ

Απόψε σε φαντάζομαι λευκότερη απ' τα κρίνα,
μες στο σκοτάδι το πηχτό. Σαν κάποια αγνή θεότη

στο μαύρο φόντο της νυχτιάς λαμποκοπάς. Μ' αχτίνα

μοιάζεις που ο Φοίβος φεύγοντας λησμόνησε στα σκότη.


Ναι, σε θωρώ. Απ' τον ουρανό ξεφεύγουνε τ' αστέρια
και σαν πετράδια ατίμητα στολίζουν τα μαλλιά σου.

Ο Γαλαξίας άσπρο φως στα μάγουλα, στα χέρια

σού χύνει· μες στο γάλα του βουτά την ομορφιά σου.

Να και τα μαύρα μάτια σου! Τα βλέπω: σιγανοίγουν

εκεί ψηλά στη σκοτεινιά, μεγάλα, ογρά, θλιμμένα·

σαν δυο ποτάμια φωτερά τα βλέμματά μας σμίγουν:
εσύ κοιτάζεις μένανε κ' εγώ κοιτάζω εσένα.


Από το στόμα σου φωνή δε βγαίνει, μα μου κραίνεις.
Τα δακρυσμένα μάτια σου: «Τραγουδιστή», μου λένε,

«μην τραγουδάς, κ' είναι κοντά η μέρα που πεθαίνεις».

Αυτά μου λεν τα μάτια σου, τα μάτια σου που κλαίνε.


[Δημοσιεύτηκε: Παρνασσός 21.12.1914, 18.01.1915]

Δεν υπάρχουν σχόλια: