Καταφύγια θηλιές;

Κι άλλες απορίες (ή μήπως απαντήσεις;)

>> Αν είμαστε «κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες», «κάτι απίστευτες αντένες», «κάτι διάχυτες αισθήσεις»... δεν είμαστε άνθρωποι, αλλά σταθερά και μόνιμα κάτι άλλο. Όπερ σημαίνει ότι δεν μπορούμε να αξιώνουμε την «κατοχή και χρήση» των ιδιοτήτων του υποκειμένου (λόγο, δηλαδή, ας μη μασάμε τα... λόγια μας). Όπερ σημαίνει ότι αυτό το «άλλο» που είμαστε μένει να ανακαλυφθεί.

>> Αν είμαστε «εμείς», τότε είμαστε «όλοι», δηλαδή «κανένας».

>> Άλλους δε συναντάμε στο ποίημα, όπως πχ στο «όταν οι άνθρωποι θέλουν να πονείς, μπορούν με χίλιους τρόπους». Τα πράγματα μας διώχνουν. Ο πόνος στο σώμα, στην ενθύμηση είναι ασαφής και καλυμμένος.

>> Πονάμε όταν θυμόμαστε κι όταν αισθανόμαστε-πάσχουμε (στο σώμα) ή ο πόνος οφείλεται στη μνήμη/ανάμνηση και το σώμα αυτό καθαυτό;

>> Το ότι ο θάνατος και οι άνθρωποι (που, όπως είπα και πριν, είναι νομίζω αξεχώριστα πράγματα στην ποίηση του Καρυωτάκη) λείπουν από ένα «προγραμματικό» ποίημα ενισχύει την παρουσία τους γιατί εδώ είναι που ο ποιητής μοιάζει να καταλαβαίνει ότι το κρίσιμο βρίσκεται πίσω και από τους ανθρώπους και από το θάνατο.

>> Ποια είναι η φύση που αίφνης κάνει την εμφάνισή της για να μπερδευτεί στα νεύρα μας; Υπάρχει (πια) μη ανθρώπινη φύση;

>> Το καταφύγιο είναι απαλλαγμένο απ' τον πόνο;