ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΗ ΣΟΥ
Ω, τα χρυσά σου τα μαλλιά, που πέφτουνε
σ' ένα λαιμό κρινόλευκο,
αχτίδες μού θυμίζουνε ολόλαμπρες
που στ' άσπρο χιόνι χύνονται.
Και τη φωνή π' αργοκυλά κρυστάλλινη
σαν μουσική αιθέρια,
ποια μούσα μαγεμένη σού τη χάρισε;
ποια ξωτική νεράιδα;
Τα δροσερά σου χείλη τα κεράσινα
π' ανοίγουν σε χαμόγελο,
τι ηδονή όταν κολλούν στο στόμα μου
σ' ένα φιλί ατέλειωτο!
Ω, δέξου με, γλυκιά μου, στην αγκάλη σου
που μοιάζει με παράδεισο,
και με το νέκταρ του φιλιού σου πότισε
τα διψασμένα χείλη μου.
Ω, τα χρυσά σου τα μαλλιά, που πέφτουνε
σ' ένα λαιμό κρινόλευκο,
αχτίδες μού θυμίζουνε ολόλαμπρες
που στ' άσπρο χιόνι χύνονται.
Και τη φωνή π' αργοκυλά κρυστάλλινη
σαν μουσική αιθέρια,
ποια μούσα μαγεμένη σού τη χάρισε;
ποια ξωτική νεράιδα;
Τα δροσερά σου χείλη τα κεράσινα
π' ανοίγουν σε χαμόγελο,
τι ηδονή όταν κολλούν στο στόμα μου
σ' ένα φιλί ατέλειωτο!
Ω, δέξου με, γλυκιά μου, στην αγκάλη σου
που μοιάζει με παράδεισο,
και με το νέκταρ του φιλιού σου πότισε
τα διψασμένα χείλη μου.
[Δημοσιεύτηκε: Ελλάς 23.04.1915]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου