Για σήμερα, αποσπάσματα από τη βιβλιοκριτική του Κλέωνα Παράσχου για τη συλλογή Ελεγεία και Σάτιρες, τέτοιες μέρες (8/1) του 1928.
Ο,τι ευθύς εξ αρχής κάνει εντύπωση στη νέα συλλογή του Καρυωτάκη (τα περισσότερα ποιήματα της οποίας είχαν από καιρό δημοσιευθεί σε περιοδικά) είναι η τραγική του φιλοσοφία, η «απελπισμένη», καθώς θα έλεγε ο Σεστώφ, η αντιρητορικότης και ο αντιρασιοναλισμός του, και ένα πικρό χιούμορ εντελώς μοντέρνο, που γενάρχης του θεωρείται συνήθως ο Σαίξπηρ (Άμλετ), που πραγματικοί του όμως δημιουργοί είναι ο Χάινε και, πλησιέστερα προς εμάς και σε μια πολύ οξύτερη νότα, ο Γάλλος «ντεκαντάν» (μια λέξη και αυτή που, όπως και τόσες άλλες, δε σημαίνει τίποτε) ποιητής Jules Laforgue. Αν ήθελε κανείς να χαρακτηρίσει με μια λέξη τη φιλοσοφία του Καρυωτάκη, τη γενική δηλαδή στάση του απέναντι της ζωής, θα έπρεπε να την ονομάσει πεσιμιστική, Σοπεναουερική ή μάλλον, αφού πρόκειται για ποιητή, Λεοπαρδική. Αλλ' οι λέξεις αυτές δεν σημαίνουν πια τίποτε, είναι ετικέτες απλές που ευκολύνουν στην ... καταστιχογραφία των (γιατί δεν φαντάζομαι να είναι τίποτε περισσότερο) τους γραμματολόγους. Αισιόδοξοι μπορούν να είναι μόνο οι μωροί. Όποιος όμως αντικρίσει [τη] ζωή στην ουσία της και δεν θέλει (ή δεν μπορεί) μνα ξεγελά ούτε τον εαυτό του ούτε τους άλλους, δεν είναι δυνατόν παρά να είναι τραγικός.
[Κλέων Παράσχος, «Ένας αντιπροσωπευτικός λυρικός», Ελεύθερος Λόγος, 8 Ιανουαρίου 1928]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου