Ο Γιάννης Ρίτσος για τον Καρυωτάκη

Στην πρώτη του ποιητική συλλογή [«Τρακτέρ», 1930-1934], ο Γιάννης Ρίτσος αφιερώνει ένα ποίημά του στον Κ. Καρυωτάκη, το οποίο διαλέγεται άμεσα με το καρυωτακικό «Όλοι μαζί». Μ' αυτόν τον τρόπο, ο Ρίτσος αναγνωρίζει τις μορφικές, ποιητικές και γενικότερα αισθητικές οφειλές του στον Καρυωτάκη. Ο Σαββίδης αναφέρει χαρακτηριστικά: «Δεν χρειάζεται καν να υπογραμμιστεί ο καρυωτακισμός των δύο πρώτων συλλογών του Ρίτσου («Τρακτέρ» 1934 και «Πυραμίδες» 1935), όπου όμως ήδη διακρίνεται μια ευαισθησία ολότελα διάφορη από του Καρυωτάκη» [από το κείμενο «Ο Καρυωτάκης ανάμεσά μας ή τι απέγινε εκείνο το μακρύ ποδάρι;», το οποίο επείχε θέση εισαγωγής στην έκδοση των Απάντων του 1972].

«ΠΟΙΗΤΕΣ»
Στον Κώστα ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ

Ω, δε χωρεί καμία αμφισβήτηση, ποιητές
είμαστ' εμείς με κυματίζουσα την κόμη
-- έμβλημ' αρχαίο καλλιτεχνών -- και χτυπητές
μάθαμε φράσεις ν' αραδιάζουμε κι ακόμη

μια ευαισθησία μας συνοδεύει υστερική,
που μας πικραίνει ένα χλωμό, σβησμένο φύλλο,
μακριά ένα σύννεφο μαβί. Χιμαιρική
τη ζωή μας λέμε και δεν έχουμ' ένα φίλο.

Μένουμε πάντα σιωπηλοί και μοναχοί,
όμως περήφανα στα βάθη μας κρατούμε
το μυστικό μας θησαυρό, κι όταν ηχεί
η βραδινή καμπάνα ανήσυχα σκιρτούμε.

Θεωρούμε ανίδεους, ανάξιους κι ευτελείς
γύρω μας όλους, κι απαξιούμε μια ματιά μας
σ' αυτούς να ρίξουμε, κι η νέα ξανά σελίς
το θρήνο δέχεται του ανούσιου έρωτά μας.

Αναμασάμε κάθε μέρα τα παλιά
χιλιειπωμένα αισθήματά μας· εξηγούμε
το τάλαντό μας: «κελαηδούμε σαν πουλιά»·
την ασχολία μας τόσ'ωραία δικαιολογούμε.

Για μας ο κόσμος όλος μόνο είμαστ' εμείς,
και τυλιγόμαστε, μανδύα μας, ένα τοίχο.
Μ' έπαρση εκφράζουμε τα πάθη της στιγμής
σ' έναν -- με δίχως χασμωδίες -- μουσικό στίχο.

Γύρω μας κι άλλοι κι αν πονούν κι αν δυστυχούν,
κι αν τους λυγίζει, αν τους φλογίζει η αδικία --
ω, τέτοια θέματα πεζά ν' ανησυχούν
τους αστρικούς μας στοχασμούς, είναι βλακεία.