(παρένθεση - συνέχεια)

Περί «αδιεξόδου» ο λόγος, σε συνέχεια των χθεσινών. Ας δούμε τι λέει ένας κριτικός γι' αυτό το «αδιέξοδο» του Καρυωτάκη:

Αγωνίζεται ο ιστοριοδίφης να συναρμολογήσει τα γεγονότα και να τα κάνει δρόμο ομαλό ως την Πρέβεζα, αλλά στο τέλος βλέπει ότι υπάρχει κ' ένα μονοπάτι που δεν παίρνει την ευθύνη να μας οδηγήσει. Προσπαθεί και ο ψυχίατρος, με την ψυχραιμία και με την τόλμη της επιστήμης του, αλλά μοιάζει με το ζωγράφο που κάνει το πορτραίτο ενός μακαρίτη από φωτογραφίες, χωρίς να ξέρει την έκφρασή του και χωρίς να έχει δει το φως του προσώπου του. Ο Καρυωτάκης βρισκόταν από πολύ νέος στο δρόμο του θανάτου. [...] Μήπως πρέπει να επιμείνω πρώτα στον ποιητή, να εξηγήσω το έργο του, να δημιουργήσω τις προϋποθέσεις εκείνες που κάνουν πιο συνειδητό τον ακροατή ή τον αναγνώστη, κ' έπειτα να μιλήσω για τον άνθρωπο; Θα μου συγχωρούσατε ίσως αυτή την ανατροπή των συνηθειών. Αλλά δε θα μου τη συγχωρούσε ποτέ ο Καρυωτάκης. «Δεν πλαστογραφούσα τον εαυτό μου όταν έγραφα τους πεισιθάνατους στίχους μου, μου φωνάζει. Μέσα στο σαρκασμό και στη θανατοφιλία τους ήμουνα ολόκληρος, βασανισμένος και απροσποίητος. Γιατί, λοιπόν, παλιέ μου φίλε, αλλάζεις δρόμο; Πρώτα σ' εμένα κ' έπειτα στους στίχους μου. Πρώτα κοντά στον πόνο μου κι αργότερα στα πιστοποιητικά της ψυχικής μαυρίλας μου, στους λίγους στίχους που εξακολουθώ να παραδέχομαι». [Πέτρος Χάρης, «Προβλήματα και Ερωτήματα. Κώστας Καρυωτάκης. Η ποιητική ανανέωση», Νέα Εστία (αφιέρωμα στον Κ. Γ. Καρυωτάκη), Έτος Ο΄, τ. 139, τχ. 1655, 15 Ιουνίου 1996, σ. 775]

Σημειώνω μόνο: βρισκόταν από πολύ νέος στο δρόμο του θανάτου, θανατοφιλία, ψυχική μαυρίλα κ.ο.κ. Κι αλήθεια, ποιους στίχους θα εξακολουθούσε να παραδέχεται ο Κ.;