ΦΥΓΗ, Ι

Συμβαίνει συχνά να μας ακολουθούν κείμενα, λέξεις, πράγματα, μυρωδιές, ήχοι, τόποι. Πολλές φορές χωρίς να το ξέρουμε. Ώσπου κάποια στιγμή, ίσως λόγω ενός τυχαίου περιστατικού ή ακριβώς γι’ αυτό, όλα αυτά γίνονται «γνωστά». Όχι αναγκαστικά συνειδητά και όχι οπωσδήποτε διανοητικά. Τις περισσότερες φορές, αυτή η συνειδητοποίηση, αυτή η «γνώση» ή η «επίγνωση» γίνεται αντιληπτή σωματικά. Έρχεται από ένα σωματικό βάθος, ίσως απ’ το στομάχι.

Αυτό, βέβαια, είναι ένα προσωπικό βίωμα. Όμως, συζώντας για τόσο καιρό με τη «Φυγή» του Καρυωτάκη, οσφραίνομαι μια σωματικότητα στο ίδιο το κείμενο. Άγνωστο, ασφαλώς, και αδιάφορο εντέλει, πώς ακριβώς γεννήθηκε τούτο το πεζό στον ποιητή. Όμως, η αμείλικτη υλικότητά του, αυτή η χθόνια σωματικότητα που προσπαθώ να περιγράψω, καθιστά το «κείμενο περί φυγής» μια «φυγή εντός/εκτός κειμένου». Όλο το ζήτημα εδώ είναι αυτή η κάθετος «/».

Και γι’ αυτήν έχουμε πολλά να πούμε… To be continued.